На мне костюмчик серый-серый… - Булат Окуджава

На мне костюмчик серый-серый,

совсем как серая шинель.

И выхожу я на эстраду

и тихим голосом пою.

А люди в зале плачут-плачут —

не потому, что я велик,

и не меня они жалеют,

а им себя, наверно, жаль.

Жалейте, милые, жалейте,

пока жалеется еще,

пока в руках моих гитара,

а не тяжелый автомат.

Жалейте, будто бы в дорогу

вы провожаете меня…

На мне костюмчик серый-серый.

Он весь — как серая шинель.

Ik draag een grijsgrijs pak,

net als een grijze overjas.

En ik ga naar het podium

en zing met zachte stem.

En de mensen in de hal huilen, huilen -

niet omdat ik geweldig ben,

en ze hebben geen medelijden met me,

en ze hebben waarschijnlijk medelijden met zichzelf.

Jammer, lieverds, jammer

terwijl ik nog steeds spijt heb

terwijl de gitaar in mijn handen is,

geen zware machine.

Spijt, alsof je onderweg bent

jij gaat met mij mee...

Ik heb een grijsgrijs pak aan.

Hij is helemaal als een grijze overjas.