Муза - Триада

Муза моя, в узких кругах те, кто связан узами

Или в том мире, который прячется за лужами

В детстве среди часовых пружин

Среди достижений личных и чужих вершин

В цифровых лабиринтах и во снах

То вознесена, то послана и

Стала бредом, давит виски

Будто конструкторы проблем мирских

Вылетает из-за телика с голосом, что читает новости

Где-то в Ростове в салоне сотовой связи

Где-то, где под дождем явно в душе моей праздник

Где корабли не видят маяков, но капитан верит

Что рядом земля и путь проделан не зря

И пусть не вижу я знак, что подаст мне она

Когда остынет асфальт и город осыпет зима

Я открою глаза, но уже по-настоящему

Значит, она здесь, и я весь теперь перед ней

Оставь меня, муза, я уже буду не тот

Ты будто ток, который прямо в этих строках иссяк

Волна, что отползает от берега в океан

Когда ставишь точку и видишь не текста изъян

Не ищи, но найдешь.

Сам себе скажешь может:

«Кому ты врешь, к чему эта ложь?»

И отложишь

Как лист исписанный, еще до записи порвешься

Может быть завтра, а может никогда не вернешься

Покажись мне, верни к жизни

Пока чисты чувства, мысли

Ну же, муза, мне это так нужно

Зал грусти, шквал буйства

Покажись мне, верни к жизни

Пока чисты чувства и мысли

Ну же, муза, мне это так нужно

Чего ждешь ты?

Стреляй в грудь мне

Покажись мне, верни к жизни

Покажись мне, верни к жизни

В ночном холодном прокуренном зале

Я будто в угол загнан, как в суд мерзавец

Усталый путник в пустом неуютном вокзале

Вожу глазами, душно мне, задыхаюсь

Мой ум пудом дурных дум терзаем

Дух замерзает, он тускл внутри, но неузнаваем

Уснула память, и сжались нервы,

А скверный, растерзанный Минервой, в кресле осел я

Я тех ждал, кто плевал гнетущим равнодушие

Кто плевел находил в зерне стихам и слушатели

Лучше бы наверно самому бездушным быть

Ведь нет чего-то пощечинам, брошенным за просто так

Оставь меня, слышишь, мразь.

Чего тебя?

Им не оттаять от моей страсти, хоть убей

И вот тьме не освещает полстиха их жалостный день

Что теперь, быть прикованным, как Прометей?

Сбитый с ног словно, слов не находя

В горле ком, озноб от головы до пят

Уже не озлобленный, уже не узнаю себя я

Входишь ты в комнату, теплым светом озаряя

Покажись мне, верни к жизни

Пока чисты чувства, мысли

Ну же, муза, мне это так нужно

Зал грусти, шквал буйства

Покажись мне, верни к жизни

Пока чисты чувства и мысли

Ну же, муза, мне это так нужно

Чего ждешь ты?

Стреляй в грудь мне

Покажись мне, верни к жизни

Покажись мне, верни к жизни

Mijn muze, in nauwe kringen degenen die gebonden zijn door banden

Of in de wereld die zich verschuilt achter de plassen

In de kindertijd tussen klokveren

Onder de prestaties van persoonlijke en andermans pieken

In digitale labyrinten en in dromen

Nu opgeheven, nu verzonden en

Werd een delirium, verplettert whisky

Als makers van wereldse problemen

Vliegt vanachter een televisie met een stem die het nieuws leest

Ergens in Rostov in een winkel voor mobiele telefoons

Ergens waar in de regen duidelijk in mijn ziel een vakantie is

Waar schepen geen vuurtorens zien, maar de kapitein gelooft

Dat de aarde dichtbij is en het pad niet tevergeefs is bewandeld

En laat me geen teken zien dat ze me zal geven

Als het asfalt afkoelt en de winter over de stad valt

Ik zal mijn ogen openen, maar dan echt

Dus ze is hier, en nu sta ik helemaal voor haar

Laat me, muze, ik zal niet meer dezelfde zijn

Je bent als een stroom die precies in deze lijnen is opgedroogd

Een golf die van de kust de oceaan in rolt

Als je er een einde aan maakt en je ziet een fout die niet in de tekst staat

Zoek niet, maar je zult vinden.

Je kunt tegen jezelf zeggen:

"Tegen wie lieg je, waar is deze leugen voor?"

en uitstellen

Als een gekrabbeld vel scheur je voordat je gaat schrijven

Misschien morgen, misschien kom je nooit meer terug

Laat me zien, breng me weer tot leven

Terwijl pure gevoelens, gedachten

Kom op, muze, ik heb het zo nodig

Hall van verdriet, vlaag van razernij

Laat me zien, breng me weer tot leven

Terwijl gevoelens en gedachten puur zijn

Kom op, muze, ik heb het zo nodig

Waar wacht je op?

Schiet me in de borst

Laat me zien, breng me weer tot leven

Laat me zien, breng me weer tot leven

In de nacht koude rokerige zaal

Ik lijk in een hoek gedreven te worden, als een klootzak in de rechtszaal

Vermoeide reiziger in een leeg oncomfortabel station

Ik rijd met mijn ogen, ik ben benauwd, ik ben aan het stikken

We kwellen mijn geest met een heleboel slechte gedachten

De geest bevriest, het is dof van binnen, maar onherkenbaar

Het geheugen viel in slaap en de zenuwen verstrakten,

En smerig, verscheurd door Minerva, ik ben een ezel in een fauteuil

Ik wachtte op degenen die spuugden op onderdrukkende onverschilligheid

Wie vond het onkruid in de korrel van poëzie en luisteraars?

Het zou waarschijnlijk beter zijn om zelf zielloos te zijn

Er is tenslotte niets om zonder reden in het gezicht te worden gegooid

Laat me, hoor je, uitschot.

Wat wil je?

Ze kunnen niet ontdooien van mijn passie, voor het leven van mij

En nu verlicht de duisternis nog geen half vers van hun erbarmelijke dag

Wat nu, geketend als Prometheus?

Neergeslagen alsof, geen woorden vinden

Keel in de keel, koude rillingen van top tot teen

Niet meer verbitterd, ik herken mezelf niet meer

Je komt de kamer binnen, verlichtend met warm licht

Laat me zien, breng me weer tot leven

Terwijl pure gevoelens, gedachten

Kom op, muze, ik heb het zo nodig

Hall van verdriet, vlaag van razernij

Laat me zien, breng me weer tot leven

Terwijl gevoelens en gedachten puur zijn

Kom op, muze, ik heb het zo nodig

Waar wacht je op?

Schiet me in de borst

Laat me zien, breng me weer tot leven

Laat me zien, breng me weer tot leven