La P'tite Bill Elle Est Malade - Alain Souchon

La p’tite Bill, elle est malade.

Elle a besoin d’une promenade

Avec un qui serait son amoureux,

Une heure ou deux.

La P’tite Bill, y a le temps qui presse.

Elle a besoin d’une caresse,

Des doigts gentils, des doigts doux,

Dessus dessous.

Bill, ma Bill, t’es comme tout le monde:

Quand ça coule de tes yeux, ça tombe

Mais c’est pas des confettis,

Cette pluie.

Elle a trop lu de littérature,

La plume c ur, les égratignures,

Les p’tits revolvers en dentelles,

Les coups d’ombrelle.

Elle les a attendus, sans rire,

Les rubans bleus, les soupirs,

Que des trucs qui existent pas

Qu’au cinéma.

La p’tite Billn elle fait la gueule.

Elle dit qu’elle est tout le temps toute seule

Mais tout le monde vit séparé

Du monde entier.

Elle a beau faire du jardinage

Dans son vingt-quatrième étage,

Géraniums et bégonias,

Ça lui réussit pas.

C’est une vieille maladie poisseuse,

Un sacré manque d’amour qui creuse.

Dans nos villes dans nos campagnes,

Ça gagne.

Kleine Bill, ze is ziek.

Ze heeft een ritje nodig

Met iemand die haar minnaar zou zijn,

Een uur of twee.

Kleine Bill, de tijd dringt.

Ze heeft een streling nodig,

Vriendelijke vingers, zachte vingers,

Ondersteboven.

Bill, mijn Bill, je bent net als iedereen:

Als het uit je ogen druipt, valt het

Maar het is geen confetti,

Deze regen.

Ze las te veel literatuur,

Het verenhart, de krassen,

De kleine kantrevolvers,

De paraplu strijkt.

Ze wachtte op hen, zonder te lachen,

De blauwe linten, de zuchten,

Alleen dingen die niet bestaan

Dan in de films.

Kleine Billn zit te mokken.

Ze zegt dat ze de hele tijd alleen is

Maar iedereen leeft apart

Van de hele wereld.

Ze doet tuinieren

Op de vierentwintigste verdieping,

Geraniums en begonia's,

Het werkt niet voor hem.

Het is een oude kleverige ziekte,

Een verdomd gebrek aan gravende liefde.

In onze steden op ons platteland,

Het wint.