In The Endless Rain - Kirlian Camera

Dead cities.

Me inside me.

Spring’s coming fare from here

in this solitude.

Lost in the true of death.

Sands.

Icy Miami Cyborgs

Icy Miami Cyborgs,

Inside, inside…

These men without my eyes,

they don’t know, they don’t know.

The warm wind’s calling from the sea.

Waters in which I’m drifting.

Golden desertical beachs.

Eternal love, eternal cry.

I see the windows,

I see Uranie hotel from the inside,

old chairs on the edge of the wall of shadows,

and all that I love…

Dad is dead in my arms,

and so, all each others.

Mother!

The trees rebirth around him

how can I explain it to myself.

Lights of life, lights of life

so near to me,

one step again, only one in your rain;

laying on the sand.

Rain’s falling on his body.

There’s a point in that immensity,

in the obscure ocean.

And now Miami is dead,

Wet sands… wet sands…

Dode steden.

Ik in mij.

De lente komt eraan vanaf hier

in deze eenzaamheid.

Verloren in de waarheid van de dood.

zand.

Ijzige Miami Cyborgs

ijzige Miami Cyborgs,

Binnen, binnen…

Deze mannen zonder mijn ogen,

ze weten het niet, ze weten het niet.

De warme wind roept vanuit de zee.

Wateren waarin ik drijf.

Gouden woestijnstranden.

Eeuwige liefde, eeuwige roep.

Ik zie de ramen,

Ik zie Uranie hotel van binnenuit,

oude stoelen op de rand van de muur van schaduwen,

en alles waar ik van hou...

Papa is dood in mijn armen,

en zo, alle anderen.

Moeder!

De bomen wedergeboorte om hem heen

hoe kan ik het mezelf uitleggen.

Lichten van leven, lichten van leven

zo dicht bij mij,

nog een stap, maar één in je regen;

op het zand liggen.

Er valt regen op zijn lichaam.

Er is een punt in die onmetelijkheid,

in de duistere oceaan.

En nu is Miami dood,

Nat zand... nat zand...