Ça t'va - Léo Ferré

Tu n’vas jamais aux collections, tu préfères mettre tes sous à plat

Pour t’acheter une belle maison, drapée par les Dior du gothique

Mais comme on va pas cul tout nu et puis qu’d’abord moi j’n’voudrais pas

Tu t’sapes chez l’couturier d’ton cru qu’a des harnais démocratiques

Ça t’va, cette robe de dix sacs

Tes cheveux en vrac, ce rien qui t’habille

Ça t’va, tes souliers pointus

Même s’ils sont fichus, ça t’flatte tes gambilles

Ça t’va, ce sac en lézard qui fait le lézard qous ses airs plastiques

Ça t’va, cet air sans façon dont t’as pris mon nom pour vivre de musique

Tu n’vas jamais chez Rubinstein qu’a d’la frimousse en comprimé

Qui pour deux plombes vous met en scène

La gueule des dames pour la parade

Et quand tu sors chez les snobards et que j’te demande si t’es parée

Tu m’dis avec ton air anar «Moi j’ai l’soleil sur la façade»

Ça t’va, cette gueule de dix ronds

Malgré c’que diront les cons d’photographes

Ça t’va, ce dos qui descend sous l’oeil indécent des gars qui te gaffent

Ça t’va, tes carreaux mouillés quand ils ont regardé la joie qui s’défoule

Ça t’va, tes mains toutes comme ça

Par ce je n’sais quoi qui fait les mères poules

Tu n’vas jamais aux collections, tu préfères coudre un peu d’bonheur

Dans notre carrée et faire ton rond, loin des ballots et d’leur système

T’es là jusqu'à la fin des temps, à m'écrire le courrier du coeur

Tu m’lâches tout juste pour que j’aie l’temps

De faire une chanson et dire que j’t’aime

Ça m’va, ta prison dorée, ta bouche adorée en guise de serrure

Ça m’va, tes plats mijotés, tellement qu’on dirait manger d’la luxure

Ça m’va, ton air bienheureux qu’ont les amoureux qui restent fidèles

Ça m’va qu’on puisse dire un jour

«Et quant à l’amour, il n’a aimé qu’elle».

Je gaat nooit naar verzamelingen, je legt je centen liever plat

Om een ​​mooi huis voor je te kopen, gedrapeerd in gotische Diors

Maar aangezien we niet naakt gaan en ten eerste zou ik niet willen

Je verkleedt je bij je eigen modeontwerper die democratische harnassen heeft

Het staat je, deze jurk van tien tassen

Je losse haar, dat niets dat je aankleedt

Het staat je, je puntige schoenen

Zelfs als ze kapot zijn, flatteert het je kinderen

Het past bij je, deze tas in hagedis die de hagedis maakt waarvan het plastic lucht

Het past bij je, deze lucht zonder manier waarvan je mijn naam aannam om op muziek te leven

Je gaat nooit naar Rubinstein met een gezicht in tablet

Wie zet jou al twee jaar op het podium

Het gezicht van de dames voor de parade

En als je naar de snobbarden gaat en ik je vraag of je er klaar voor bent?

Je vertelt me ​​met je lucht anar "Ik heb de zon op de gevel"

Het past bij jou, dit gezicht van tien ronden

Ondanks wat de domme fotografen zullen zeggen

Het past bij je, deze rug die naar beneden gaat onder het onfatsoenlijke oog van de jongens die je blunderen

Het past bij jou, je tegels nat toen ze de vreugde zagen afwikkelen

Het past bij jou, je handen allemaal zo

Door deze je ne sais quoi die de moederkippen maakt

Je gaat nooit naar collecties, je naait liever een beetje geluk

In ons vierkant en maak je cirkel, ver van de nerds en hun systeem

Je bent hier tot het einde der tijden, je schrijft me brieven vanuit het hart

Je laat me gaan zodat ik tijd heb

Om een ​​liedje te maken en te zeggen dat ik van je hou

Het past bij mij, je gouden gevangenis, je mond aanbeden als een slot

Het past zo goed bij mij, je stoofschotels, dat het lijkt op eetlust

Het past bij mij, jouw vrolijke lucht die geliefden hebben die trouw blijven

Het past bij mij dat we op een dag kunnen zeggen

'En wat de liefde betreft, hij hield alleen van haar.'