Elle... - Salvatore Adamo

Elle marche dans les rues de la ville

Elle marche, silencieuse et tranquille

Mon amour, chacun peut te surprendre

Et chacun peut s’emparer de toi

À son insu, je caresse son ombre

Mais je n’ai plus le droit de la toucher

Mon bel amour, tu n’es plus que décombres

Et je n’ai plus le droit de supplier

Elle n’est plus mon amour

Et chacun peut l’aimer

Elle ne se souvient plus

Qui je suis, qui au juste l’a aimée?

Elle marche et d’autres bras se tendent

Elle marche, un autre cœur l’espère

Elle marche vers une autre victime

Loin de moi, loin de notre passé

Et ils s’en vont par les rues de la ville

Et ils s’en vont, silencieux et tranquilles

Et moi je vais comme une épave folle

Je suis perdu, tout mon espoir s’envole

Ze loopt door de straten van de stad

Ze loopt stil en stil

Mijn liefste, iedereen kan je verrassen

En iedereen kan je meenemen

Buiten het medeweten van hem, streel ik zijn schaduw

Maar ik kan haar niet meer aanraken

Mijn mooie liefde, je bent niets anders dan puin

En ik heb niet langer het recht om te bedelen

Ze is niet langer mijn liefde

En iedereen kan ervan houden

Ze herinnert het zich niet meer

Wie ben ik, die net van haar hield?

Ze loopt en andere armen strekken zich uit

Ze loopt, een ander hart hoopt het

Ze loopt naar een ander slachtoffer

Ver van mij, ver van ons verleden

En ze gaan door de straten van de stad

En ze gaan, stil en stil

En ik ga als een gek wrak

Ik ben verloren, al mijn hoop is vervlogen