Золотая голова - Сергей Любавин

1. Мужики сибирские любят порох,

Он в тайге как хлеб — также им он дорог,

там где золото рекой течет,

там душа моя хмельна живет.

Бьют носами древними в борт и в днище,

Осетры сибирские, ветер свищет,

Лишь царь-рыба да налим не спят,

Да уключины в борту скрипят,

Так чего ж ты клонишься голова моя,

С двух стаканов вина повелась,

Золотая низко свесилась.

Раньше в силе был кулаком не свалишь,

Сколько раньше пил — а теперь ты знаешь,

По столицам бегал маялся,

У чужих коленей каялся.

Все равно вернусь коли будет нужно,

У ночных костров отогреем ружья,

И как прежде вместе с батею,

А мишку будем ждать с рогатиной!

Да да да дай дай

Голова ль моя на Москве пропала,

Может быть судьба, может масть так пала,

Доля доля виноватая,

К батьке больше нет возврата мне.

Доля доля виноватая,

К батьке больше нет возврата мне.

1. Siberische mannen houden van buskruit,

Hij is in de taiga als brood - hij is hen ook dierbaar,

waar goud stroomt als een rivier,

daar leeft mijn ziel.

Ze sloegen met hun oude neuzen opzij en op de bodem,

Siberische steuren, de wind fluit,

Alleen koningsvissen en kwabaal slapen niet,

Ja, de oarlocks aan boord kraken,

Dus waarom buig je mijn hoofd,

Van twee glazen wijn werd ik verleid,

Goud hing laag.

Vroeger kon je in kracht niet met een vuist naar beneden vallen,

Hoeveel heb je eerder gedronken - en nu weet je het

Hij rende rond de hoofdsteden, zwoegde,

Op de knieën van andere mensen bekeerde hij zich.

Ik kom terug als het nodig is

Laten we de kanonnen opwarmen bij de nachtvuren,

En zoals eerder, samen met Batya,

En we zullen wachten op de beer met een hoorn!

Ja ja ja geef geef

Is mijn hoofd verloren in Moskou,

Misschien het lot, misschien viel het pak zo,

Deel het aandeel is de schuldige

Er is geen terugkeer meer naar mijn vader.

Deel het aandeel is de schuldige

Er is geen terugkeer meer naar mijn vader.