Капитан Воронин - Аквариум

Когда отряд въехал в город, было время людской доброты

Население ушло в отпуск, на площади томились цветы.

Все было неестественно мирно, как в кино, когда ждет западня.

Часы на башне давно били полдень какого-то прошедшего дня.

Капитан Воронин жевал травинку и задумчиво смотрел вокруг.

Он знал, что все видят отраженье в стекле и все слышат неестественный стук.

Но люди верили ему, как отцу, они знали, кто все должен решить.

Он был известен как тот, кто никогда не спешил,

Когда некуда больше спешить

Я помню, кто вызвался идти первым, я скажу вам их имена:

Матрос Егор Трубников и индеец Острие Бревна

Третий был без имени, но со стажем в полторы тыщи лет

И прищурившись, как Клинт Иствуд,

Капитан Воронин смотрел им вслед

Ждать пришлось недолго, не дольше, чем зимой ждать весны —

Плохие новости скачут как блохи, а хорошие и так ясны

И когда показалось облако пыли — там, где расступались дома,

Дед Василий сказал, до конца охренев: «Наконец-то мы сошли с ума!»

Приехавший соскочил с коня, пошатнулся и упал назад

Его подвели к капитану, и вдруг стало видно, что Воронин был рад

И приехавший сказал:

«О том, что я видел, я мог бы говорить целый год,

Суть в том, что никто, кроме нас, не знал,

Где здесь выход, и даже мы не знали, где вход».

На каждого, кто пляшет русалочьи пляски, есть тот, кто идет по воде.

Каждый человек — он дерево, он отсюда и больше нигде,

А если дерево растет, то оно растет вверх,

И никто не волен это менять,

Луна и солнце не враждуют на небе, и теперь я могу их понять.

Наверно, только птицы в небе и рыбы в море знают, кто прав,

Но мы знаем, что о главном не пишут в газетах,

И о главном молчит телеграф

И может быть, город назывался Маль-Пасо,

А может быть — Матренин Посад,

Но из тех, кто попадал туда, еще никто не возвращался назад

Так что нет причин плакать, нет повода для грустных дум:

Теперь нас может спасти только сердце,

Потому что нас уже не спас ум,

А сердцу нужны и небо и корни, оно не может жить в пустоте

Как сказал один мальчик, случайно бывший при этом:

«Отныне все мы будем не те».

Toen het detachement de stad binnenkwam, was er een tijd van menselijke vriendelijkheid

De bevolking ging op vakantie, bloemen kwijnden weg op het plein.

Alles was onnatuurlijk vredig, zoals in een film wanneer een val wacht.

De klok op de toren had op de een of andere dag al lang twaalf uur geslagen.

Kapitein Voronin kauwde op een grasspriet en keek peinzend om zich heen.

Hij wist dat iedereen een weerspiegeling in het glas ziet en iedereen een onnatuurlijke klop hoort.

Maar mensen geloofden hem als vader, ze wisten wie alles moest beslissen.

Hij stond bekend als degene die nooit haastte

Als er nergens anders is om je te haasten

Ik herinner me wie zich vrijwillig aanmeldde om als eerste te gaan, ik zal je hun namen vertellen:

Matroos Yegor Trubnikov en de Indiase punt van de Log

De derde was zonder naam, maar met een ervaring van anderhalfduizend jaar

En loensend als Clint Eastwood

Kapitein Voronin zorgde voor hen

Ik moest niet lang wachten, niet langer dan wachten op de lente in de winter -

Slecht nieuws springt als vlooien, maar goed nieuws is duidelijk

En toen een stofwolk verscheen - waar de huizen uit elkaar gingen,

Grootvader Vasily zei, helemaal naar de klote: “Eindelijk zijn we gek geworden!”

De bezoeker sprong van zijn paard, wankelde en viel terug

Hij werd naar de kapitein gebracht en plotseling werd duidelijk dat Voronin blij was...

En de bezoeker zei:

“Ik kon een heel jaar praten over wat ik zag,

Waar het op neerkomt is dat niemand behalve wij het wist

Waar is de uitgang hier, en zelfs wij wisten niet waar de ingang was."

Voor iedereen die zeemeermindansen danst, is er iemand die over water loopt.

Ieder mens is een boom, hij komt van hier en nergens anders,

En als een boom groeit, dan groeit hij op,

En niemand is vrij om het te veranderen,

De maan en de zon maken geen ruzie aan de hemel, en nu kan ik ze begrijpen.

Waarschijnlijk weten alleen de vogels in de lucht en de vissen in de zee wie gelijk heeft,

Maar we weten dat het belangrijkste niet in de kranten staat,

En de telegraaf zwijgt over het belangrijkste

En misschien heette de stad Mal Paso

Of misschien Matrenin Posad,

Maar van degenen die daar aankwamen, is nog niemand teruggekeerd.

Er is dus geen reden om te huilen, er is geen reden voor droevige gedachten:

Nu kan alleen het hart ons redden

Omdat de geest ons niet heeft gered,

En het hart heeft zowel de lucht als de wortels nodig, het kan niet in leegte leven

Zoals een jongen, die toevallig op hetzelfde moment was, zei:

"Vanaf nu zullen we allemaal anders zijn."