Отъезд - Булат Окуджава

С Моцартом мы уезжаем из Зальцбурга.

Бричка вместительна, лошади в масть.

Жизнь моя, как перезревшее яблоко,

Тянется к теплой землице припасть.

Но, а попутчик мой, этот молоденький,

Радостных слез не стирая с лица,

Что ему думать про век свой коротенький,

Он все про музыку, чтоб до конца.

Времени не остается на проводы,

Да неужели уже не нужны

Слезы, что были недаром ведь пролиты,

Крылья, что были не зря ведь даны.

Ну, а попутчик мой ручкою нервною

Машет и машет фортуне своей,

Нотку одну лишь нащупает верную

И заливается, как соловей.

Руки мои на коленях покоятся,

Вздох безнадежный густеет в груди.

Там за спиной -- «до свиданья околица!»

И ничего, ничего впереди.

Но, а попутчик мой божеской выпечки

Не покладая стараний своих

То он на флейточке, то он на скрипочке, 2 раза

То на волторне поет за двоих.

We verlaten Salzburg met Mozart.

De chaise longue is ruim, de paarden zijn in kleur.

Mijn leven is als een overrijpe appel

Strekt zich uit om op de warme aarde te vallen.

Maar, en mijn metgezel, deze jonge,

Vreugdevolle tranen zonder van het gezicht te wissen,

Wat moet hij denken van zijn korte leeftijd,

Het draait allemaal om muziek, tot het einde.

Er is geen tijd meer voor draden,

Is het echt niet meer nodig?

Tranen die om een ​​goede reden vloeiden,

Vleugels die niet tevergeefs werden gegeven.

Nou, mijn medereiziger met een nerveuze hand

Zwaaiend en zwaaiend naar zijn fortuin,

Slechts één noot zal de juiste vinden

En stroomt als een nachtegaal.

Mijn handen rusten op mijn knieën,

Een hopeloze zucht verdikt zich in mijn borst.

Daar achter de rug - "tot ziens buitenwijken!"

En niets, niets vooruit.

Maar, en mijn metgezel is goddelijk bakken

Zonder je moeite te doen

Nu is hij op de fluit, dan is hij op de viool, 2 keer

Dan zingt hij voor twee op de hoorn.