Случай в Сибири - Александр Башлачёв, Святослав Задерий

Пока дышу, пока пою и пачкаю бумагу

Я слышу звон.

На том стою.

А там глядишь — и лягу.

Бог даст — на том и лягу.

К чему клоню?

Да так, пустяк.

Вошел и вышел случай.

Я был в Сибири.

Был в гостях.

В одной веселой куче.

Какие люди там живут!

Как хорошо мне с ними!

А он… Не помню, как зовут.

Я был не с ним.

С другими.

А он мне — пей!

— и жег вином.

— Кури!

— и мы курили.

Потом на языке одном о разном говорили.

Потом на языке родном о разном говорили.

И он сказал: — Держу пари — похожи наши лица,

Но все же, что ни говори, я — здесь, а ты — в столице.

Он говорил, трещал по шву: мол, скучно жить в Сибири.

Вот в Ленинград или в Москву…

Он показал бы большинству

И в том и в этом мире.

— А здесь чего?

Здесь только пьют.

Мечи для них бисеры.

Здесь даже бабы не дают.

Сплошной духовный неуют

Коты как кошки, серы.

— Здесь нет седла, один хомут.

Поговорить — да не с кем.

Ты зря приехал.

Не поймут.

Не то, что там — на Невском.

— Ну как тут станешь знаменит —

Мечтал он сквозь отрыжку.

Да что там у тебя звенит?

— Какая мелочишка?

Пока я все это терпел и не спускал ни слова,

Он взял гитару и запел.

Пел за Гребенщикова.

Мне было жаль себя, Сибирь, гитару и Бориса.

Тем более, что на Оби мороз всегда за тридцать.

Потом окончил и сказал, что снег считает пылью.

Я встал и песне подвязал оборванные крылья.

И спел свою, сказав себе: — Держись!

— играя кулаками.

А он сосал из меня жизнь глазами-слизняками.

Хвалил он: — Ловко врезал ты по ихней красной дате.

И начал вкручивать болты про то, что я — предатель.

Я сел, белее, чем снега.

Я сразу онемел как мел.

Мне было стыдно, что я пел.

За то, что он так понял.

Что смог дорисовать рога, что смог дорисовать рога

Он на моей иконе.

— Как трудно нам — тебе и мне — шептал он,

Жить в такой стране и при социализме.

Он истину топил в говне.

За клизмой ставил клизму.

Тяжелым запахом дыша,

Меня кусала злая вша.

Чужая тыловая вша.

Стучало в сердце.

Звон в ушах.

— Да что там у тебя звенит?

И я сказал: — Душа звенит.

Обычная душа.

— Ну ты даешь… Ну ты даешь!

Чем ей звенеть?

Ну ты даешь —

Ведь там одна утроба.

С тобой тут сам звенеть начнешь.

И я сказал: — Попробуй!

Ты не стесняйся.

Оглянись.

Такое наше дело.

Проснись.

Да хорошо встряхнись.

Да так, чтоб зазвенело.

Зачем живешь?

Не сладко жить.

И колбаса плохая.

Да разве можно не любить?

Вот эту бабу не любить, когда она такая!

Да разве ж можно не любить?

Да разве ж можно хаять?

Не говорил ему за строй.

Ведь сам я — не в строю.

Да строй — не строй.

Ты только строй.

А не умеешь строить — пой.

А не поешь — тогда не плюй.

Я — не герой.

Ты — не слепой.

Возьми страну свою.

Я первый раз сказал о том, мне было нелегко.

Но я ловил открытым ртом родное молоко.

И я припал к ее груди, я рвал зубами кольца.

Была дорожка впереди.

Звенели колокольца.

Пока пою, пока дышу, дышу и душу не душу,

В себе я многое глушу.

Чего б не смыть плевка?!

Но этого не выношу.

И не стираю.

И ношу.

И у любви своей прошу хоть каплю молока.

Terwijl ik adem, terwijl ik zing en de krant vuil maak

Ik hoor een oproep.

Daar sta ik op.

En je kijkt daar - en ik zal gaan liggen.

Als God het wil, ga ik erop liggen.

Waar neig ik naar?

Ja, het is onzin.

Case kwam binnen en ging weer weg.

Ik was in Siberië.

Was aan het bezoeken.

Op een vrolijke hoop.

Wat voor mensen wonen daar!

Wat ben ik goed met ze!

En hij... Ik herinner me zijn naam niet meer.

Ik was niet bij hem.

Met anderen.

En hij zingt voor mij!

- en verbrand met wijn.

- Kuri!

- en we rookten.

Daarna spraken ze over verschillende dingen in dezelfde taal.

Daarna praatten ze over verschillende dingen in hun moedertaal.

En hij zei: - Ik wed dat onze gezichten op elkaar lijken,

Maar toch, wat je ook zegt, ik ben hier en jij bent in de hoofdstad.

Hij sprak, met barsten in de naad: ze zeggen, het is saai om in Siberië te wonen.

Hier in Leningrad of in Moskou...

Hij zou het meest laten zien

En in deze en in deze wereld.

- En wat is hier?

Ze drinken hier alleen.

Zwaarden zijn kralen voor hen.

Ze geven hier niet eens vrouwen.

Volledige spirituele beroering

Katten zijn als katten, grijs.

“Er is hier geen zadel, alleen een halsband.

Praat - maar met niemand.

Je kwam tevergeefs.

Ze zullen het niet begrijpen.

Niet zoals daar - op Nevsky.

- Nou, hoe word je hier beroemd -

Hij droomde door een boer.

Ja, wat rinkelt er voor jou?

- Welk klein ding?

Terwijl ik dit alles doorstond en geen woord uitsprak,

Hij pakte de gitaar en zong.

Ik zong voor Grebenshchikov.

Ik had medelijden met mezelf, Siberië, de gitaar en Boris.

Bovendien is de vorst op de Ob altijd boven de dertig.

Toen eindigde hij en zei dat hij sneeuw als stof beschouwde.

Ik stond op en bond de gebroken vleugels aan het lied.

En hij zong zijn eigen, terwijl hij tegen zichzelf zei: - Wacht even!

- spelen met vuisten.

En hij zoog het leven uit me met slakkenogen.

Hij prees: - Je hebt hun rode date behendig ingeslagen.

En hij begon te schroeven over het feit dat ik een verrader ben.

Ik ging zitten, witter dan sneeuw.

Ik werd meteen gevoelloos als krijt.

Ik schaamde me dat ik zong.

Voor wat hij begreep.

Dat ik de hoorns kon afmaken, dat ik de hoorns kon afmaken

Hij staat op mijn icoon.

"Wat is het moeilijk voor ons - voor jou en mij - fluisterde hij,

Om in zo'n land en onder het socialisme te leven.

Hij verdronk de waarheid in stront.

Hij gaf een klysma na een klysma.

Zware geur ademen

Ik ben gebeten door een boze luis.

Vreemde achterluis.

Het klopte in het hart.

Oorsuizen.

- Ja, wat rinkelt daar?

En ik zei: “De ziel rinkelt.

Gewone ziel.

- Nou, jij geeft... Nou, jij geeft!

Hoe moet ze bellen?

Wauw -

Er is tenslotte maar één baarmoeder.

Met jou begin je zelf te bellen.

En ik zei: - Probeer het!

Wees niet verlegen.

Kijk om je heen.

Dat is onze zaak.

Word wakker.

Ja, goed schudden.

Ja, zodat het rinkelt.

Waarom leef jij?

Het is niet lief om te leven.

En de worst is slecht.

Is het mogelijk om niet lief te hebben?

Niet van deze vrouw houden als ze zo is!

Ja, is het mogelijk om niet lief te hebben?

Ja, is het mogelijk om fouten te vinden?

Ik heb hem niet gezegd om in de rij te gaan staan.

Zelf zit ik tenslotte niet in de gelederen.

Ja, bouwen - niet bouwen.

Je bouwt gewoon.

Als je niet weet hoe je moet bouwen, zing dan.

Als je niet eet, spuug dan ook niet.

Ik ben geen held.

Je bent niet blind.

Neem je land.

De eerste keer dat ik dat zei, was het niet gemakkelijk voor mij.

Maar ik ving mijn eigen melk op met mijn open mond.

En ik viel op haar borst, ik scheurde de ringen met mijn tanden.

Er was een pad vooruit.

De klokken gingen.

Terwijl ik zing, terwijl ik adem, adem ik en mijn ziel is niet mijn ziel,

Ik demp veel in mezelf.

Waarom niet van het spit afwassen?!

Maar ik kan er niet tegen.

En ik wis niet.

En ik draag.

En ik vraag mijn liefde zelfs om een ​​druppel melk.