Nel viale della scuola è sempre autunno - Donatella Rettore

La bicicletta tutta verniciata

Il fiocco rosso in testa e la cartella

Piena di firme era e mi piaceva

Non mi piaceva invece stare sola

Mia madre mi seguiva dal balcone

Con l’ultima sua ansia e il cuore in gola

Io non avevo amici nella scuola

E forse già da allora

Io cominciavo a crescere da sola

Nel viale della scuola è sempre autunno

Solo di Natale brilla un po'

Nel viale della scuola mi ricordo

La prima amica, la prima confidenza

Lo stesso banco e la sua pagella

Molto meglio di me lei si sentiva

Forse per questo ancora mi ascoltava

Mia madre non capiva i miei pensieri

Nei lunghi pomeriggi non studiavo

Io non avevo amici e mi fidavo

E forse gia da allora

Io cominciavo a crescere da sola

Nel viale della scuola è sempre autunno

Solo di Natale brilla un po'

Nel viale della scuola mi ricordo

D’aver sentito i primi no No, no, no…

De fiets helemaal geverfd

De rode strik op zijn hoofd en de tas

Vol handtekeningen was het en ik vond het leuk

In plaats daarvan vond ik het niet leuk om alleen te zijn

Mijn moeder volgde me vanaf het balkon

Met zijn laatste angst en zijn hart in zijn keel

Ik had geen vrienden op school

En misschien sindsdien

Ik begon zelf te groeien

Het is altijd herfst op de schoolboulevard

Alleen Kerstmis schijnt een beetje

In de schoolsteeg herinner ik me

De eerste vriend, het eerste vertrouwen

Hetzelfde bureau en zijn rapport

Veel beter dan ik voelde ze zich

Misschien luisterde hij daarom nog steeds naar mij

Mijn moeder begreep mijn gedachten niet

Ik heb niet op lange middagen gestudeerd

Ik had geen vrienden en ik vertrouwde

En misschien sindsdien

Ik begon zelf te groeien

Het is altijd herfst op de schoolboulevard

Alleen Kerstmis schijnt een beetje

In de schoolsteeg herinner ik me

Van de eerste nee, nee, nee, nee gehoord te hebben...