Jean de la Providence de Dieu - Juliette Gréco

C'était en l’an dix-neuf cent deux

Quand Jean d' la Providence de Dieu

Ouvrit la porte sans carte blanche

Son front était cuit et recuit

Par le soleil et les soucis

Son sac était lourd sur sa hanche

Mais la mer du Nord s’engouffra

Dans l' bar où tenions nos états:

Y avait Machin, Chose et Langlois

Y avait Frances, et c'était moi !

Nous étions tous les cinq à l’aise

Dans le vieux bar de l’Irlandaise !

En ce temps-là, y avait Langlois

Machin et Chose, l’Irlande et moi

Le vent qui soufflait de la mer

Nous a pris dans ses bras de fer

Pour en emporter deux en douce

Il ne resta dans l' cabaret

Après qu’ils se furent taillés

Car ils avaient l' diable à leurs trousses

Que Langlois, moi et ce curieux

Jean de la Providence de Dieu !

Y avait donc Jean, et Cætera

Langlois, et la môme qu'était moi

Langlois, très fauché, mit les voiles

Pour retrouver sa bonne étoile

Alors nous ne fûmes plus que deux

Moi et la Providence de Dieu !

On m' nomme aussi «Saint-Jean bouche d’or»

Me dit ce grand matelot du Nord

Et quand je chante ma complainte

Au petit jour, passé minuit

Ici ou là, comme un défi

Toutes les garces se croient des saintes !

Puis il disparut en chantant

Autant en emporte le vent…

Y avait Machin, Chose et Langlois

Maintenant, il n’y avait plus que moi !

J'étais seule devant les bouteilles

Elles m’offraient d’autres merveilles !

En souvenir de Jean, j’en bus deux

Et tout l' reste à la grâce de Dieu !

Que sont devenus mes copains?

À dire vrai, je n’en sais plus rien

L’Irlandaise a fermé boutique

Machin et Chose ont disparu

Dans le décor des inconnus

C’est la faute au vent hystérique:

Il fit entrer ce Jean de Dieu

Sa Providence et ses bons vœux !

Ah, les bistrots des ports de mer !

Lorsque le vent pleure en hiver

Et vous prend pour toute la vie

Avec ses orgues de Barbarie !

C'était en l’an dix-neuf cent deux

Au Rendez-vous des amoureux

Het was in het jaar negentienhonderdtwee

Toen Johannes van de Voorzienigheid van God

Opende de deur zonder een witte kaart

Zijn voorhoofd was gebakken en gegloeid

Door de zon en zorgen

Haar tas was zwaar op haar heup

Maar de Noordzee verzwolg

In de bar waar we onze verklaringen hielden:

Er was Machin, Chose en Langlois

Er was Frances, en ik was het!

We waren alle vijf op ons gemak

In de oude Ierse bar!

In die tijd was er Langlois

Ding en Ding, Ierland en ik

De wind die uit de zee blies

nam ons in zijn arm worstelen

Om er twee weg te nemen

Hij bleef alleen in het cabaret

Nadat ze zichzelf hadden gesnoeid

Omdat ze de duivel op hun hielen hadden

Die Langlois, ik en deze nieuwsgierig

Johannes van de Voorzienigheid van God!

Dus daar was Jean, en Caetera

Langlois, en het kind dat ik was

Langlois, erg blut, zette koers

Om zijn gelukkige ster te vinden

Dus we waren maar twee

Ik en de Voorzienigheid van God!

Ze noemen me ook "Saint-Jean mond van goud"

Zei tegen mij die geweldige zeeman uit het noorden

En als ik mijn klaagzang zing

Bij het aanbreken van de dag, na middernacht

Hier of daar, als een uitdaging

Alle teven denken dat ze heiligen zijn!

Toen verdween hij zingend

Weg met de wind…

Er was Machin, Chose en Langlois

Nu was ik het alleen!

Ik stond alleen voor de flessen

Ze boden me andere wonderen aan!

Ter nagedachtenis aan John dronk ik er twee

En al het andere door de genade van God!

Wat is er met mijn vrienden gebeurd?

Ik weet het eerlijk gezegd niet meer

De Ierse vrouw sloot de winkel

Ding en Ding zijn verdwenen

In het landschap van vreemden

Geef de hysterische wind de schuld:

Hij bracht deze Johannes van God binnen

Zijn Voorzienigheid en goede wensen!

Ah, de zeehavenbistro's!

Als de wind huilt in de winter

En neemt je mee voor het leven

Met zijn draaiorgels!

Het was in het jaar negentienhonderdtwee

Bij Lovers' Rendezvous