Ракета - Женя Любич

Утренняя ракета взлетает, и ее поймают

Замкнутые пространства,

Только не хватает…

Он, наверное, не знает, что еще не проснулась,

Но он все-таки мечтает,

Чтобы прикоснулась…

Больше, больше, больше, больше тепла

В этих острых зарядах,

Громче, громче, громче, громче звала

Тишина снарядов,

Дальше, дальше, дальше даже нельзя,

Не то будет хуже,

Ну же, ну же, ну почему

Ему это нужно?

Раненные минуты — кометы, видно, нас застали,

Снова ранние газеты сильно опоздали,

Я, наверное, невольно собираю в одно

Механические волны — ну и что с того?

Утренняя ракета взлетает, и ее поймают

Замкнутые пространства… питают,

Только не хватает…

Он, наверное, не знает, что еще не проснулась,

Но он все-таки мечтает, чтобы прикоснулась…

Ochtendraket stijgt op en wordt gepakt

besloten ruimten,

Gewoon niet genoeg...

Hij weet waarschijnlijk niet dat ze nog niet wakker is geworden,

Maar hij droomt nog steeds

Aanraken...

Meer, meer, meer, meer warmte

In deze scherpe ladingen,

Luider, luider, luider, luider geroepen

Stilte van schelpen

Verder, verder, verder zelfs is het onmogelijk,

Niet dat het erger zal zijn

Kom op, kom op, kom op, waarom?

Heeft hij het nodig?

Gewonde minuten - kometen hebben ons blijkbaar gevangen,

Wederom waren de vroege kranten erg laat,

Ik verzamel waarschijnlijk onbewust in één

Mechanische golven - dus wat?

Ochtendraket stijgt op en wordt gepakt

Besloten ruimtes... voeden,

Gewoon niet genoeg...

Hij weet waarschijnlijk niet dat ze nog niet wakker is geworden,

Maar hij droomt er nog steeds van om aangeraakt te worden...