Blanche - Yseult

Tu nuis, même si je passe sur les jours

Même si je passe sur les nuits

Blanches, tu nuis

Au fond de la remise

Je range le dernier cri

Où je m’arrange avec les non- dits

Je ne sais pas

Si j’aimerais que tu restes

Moi, je t'écris sans cesse

Je te préfère absent

Au moins tu es là

Au moins tu es là

Tes lustres que tu nuis, dans mon dos

Luit ton nom dans tes éclats de rires

Tu nuis

Flatte dans les creux, l’ennui résonne

Ou tu nuis mon tendre ami

Blanche tu nuis

Je ne sais pas

Si j’aimerais que tu restes

Moi, je t'écris sans cesse

Je te préfère absent

Au moins tu es là

Au moins tu es là

Je ne sais pas

Si j’aimerais que tu restes

Moi, je t'écris sans cesse

Je te préfère absent

Au moins tu es là

Au moins tu es là

Où sont passées les journées d’insouciance

Et les années fragiles

Je doet pijn, zelfs als ik de dagen doorgeef

Ook al geef ik de nachten door

Wit, je doet kwaad

Onderin de schuur

Ik doe de laatste kreet weg

Waar het mij lukt met het onuitgesproken

ik weet het niet

Als ik wil dat je blijft

Ik, ik schrijf je constant

Ik heb liever dat je afwezig bent

Jij bent er tenminste

Jij bent er tenminste

Je kroonluchters die je kwaad doet, achter mijn rug om

Je naam schittert in je lach

jij schaadt

Platter in de holtes, verveling resoneert

Of je doet mijn beste vriend kwaad

wit doe je kwaad

ik weet het niet

Als ik wil dat je blijft

Ik, ik schrijf je constant

Ik heb liever dat je afwezig bent

Jij bent er tenminste

Jij bent er tenminste

ik weet het niet

Als ik wil dat je blijft

Ik, ik schrijf je constant

Ik heb liever dat je afwezig bent

Jij bent er tenminste

Jij bent er tenminste

Waar zijn de zorgeloze dagen gebleven

En de breekbare jaren