Flammenspiel - Wolfenmond

Gewärmt von seinem hungrigem Lodern,

seiner inneren Glut.

Gebannt vom Flug der Funken,

vom Spiel der Flammen.

Das Antlitz erhellt vom flackernden Schein.

Aber schon kriecht sie den Rücken hinauf —

Die Dunkelheit, schwarz und undurchdringlich.

Doch das Feuer schickt glühende Boten

in die Nacht und unsere Schatten verschmelzen

mit ihr in wogendem Reigen.

… und dann hören wir es auch —

ein Klang, wie von fern,

doch aus dem Lodern selbst scheint er zu kommen.

Und so erzählt uns das Feuer

seine uralte Geschichte,

singt uns sein immerwährendes Lied…

opgewarmd door zijn hongerige gloed,

zijn innerlijke gloed.

betoverd door de vlucht van vonken,

uit het vlammenspel.

Het gezicht licht op met het flikkerende licht.

Maar ze kruipt al achterop -

De duisternis, zwart en ondoordringbaar.

Maar het vuur stuurt gloeiende boodschappers

in de nacht en onze schaduwen versmelten

met haar in een opzwepende dans.

... en dan horen we het ook -

een geluid alsof het van ver komt

maar uit de vuurzee zelf lijkt hij te komen.

En dat vertelt het vuur ons

zijn oude geschiedenis,

zingt ons zijn eeuwige lied...