This Is The End Story - Woe

Die, die

The city is filling with poison, like the air is somehow alive.

Hope is lost,

fade away into emptiness.

Celebrate the steady decline

Crushing the facade of all dreams

I collapse from the weight of my nothingness.

I realize that everything fails.

It bores in me;

I’m bored of it, aboard a ship that’s sinking and burning.

My mouth fills with bile when I think of it, how the hatred consumes me alive.

How many lifetimes spent in agony tearing at words that won’t rip?

An image, permanent

Crushing the facade of all dreams

Succumb to pressure bearing down.

The end, exhausted, I have found that loss is

a fire that always burns.

And with these words, I am consumed

Everything is undone

Let my place go absent.

I gasp for air and choke on fumes.

Rot and shit and

fear and failure.

(One last look at it, one last breathe of it.) Fuck all this

pageantry, I’ll sing no more sweet words.

Severed bones scream of silence.

(Turn away. To the dust returned.)

Crushing the facade of all dreams

With every second getting closer, life’s out of hand, I’m out of reach.

Gaps in this conscience growing deeper still.

I see no reason to push on.

Hands in the shadows, pulling us down.

Tragedy’s vessel

Solitude speaks through me

This is the ending

This is goodbye

This ends my confidence

This ends my pride

This is departure

This is defeat

This is a reckoning

I am now complete

Ga dood ga dood

De stad vult zich met vergif, alsof de lucht op de een of andere manier leeft.

Hoop is verloren,

verdwijnen in leegte.

Vier de gestage achteruitgang

De façade van alle dromen verpletteren

Ik bezwijk van het gewicht van mijn niets.

Ik realiseer me dat alles mislukt.

Het verveelt in mij;

Ik verveel me, aan boord van een schip dat zinkt en in brand staat.

Mijn mond vult zich met gal als ik eraan denk, hoe de haat me levend verteert.

Hoeveel levens heb ik in doodsangst doorgebracht met het verscheuren van woorden die niet scheuren?

Een afbeelding, permanent

De façade van alle dromen verpletteren

Bezwijken voor de druk naar beneden.

Het einde, uitgeput, ik heb ontdekt dat verlies is

een vuur dat altijd brandt.

En met deze woorden, ben ik verteerd

Alles is ongedaan gemaakt

Laat mijn plaats afwezig zijn.

Ik hap naar lucht en stik in de dampen.

Rot en shit en

angst en falen.

(Een laatste blik erop, een laatste ademtocht.) Fuck dit allemaal

praal, ik zal geen lieve woorden meer zingen.

Afgehakte botten schreeuwen van stilte.

(Draai weg. Naar het stof dat is teruggekeerd.)

De façade van alle dromen verpletteren

Met elke seconde die dichterbij komt, loopt het leven uit de hand, ik ben buiten bereik.

De hiaten in dit geweten worden steeds dieper.

Ik zie geen reden om door te gaan.

Handen in de schaduw, trekken ons naar beneden.

Het schip van de tragedie

Eenzaamheid spreekt door mij heen

Dit is het einde

Dit is vaarwel

Dit beëindigt mijn vertrouwen

Dit maakt een einde aan mijn trots

Dit is vertrek

Dit is een nederlaag

Dit is een afrekening

Ik ben nu compleet