Solitude - Woe

Cackling past, I curse your echoing voice

I have become the air that was so cold

The final form surrounding that which we never have known

So bleak it is that nothing will escape

The enemy of all that was and all that should have been

The unfeeling earth was never this aware

A piece of me is dying and I somehow do not care

No victory or strength to battle this and hope for life

We hold our breath and close our eyes and now lay down to die

I question that which guides my every step

No God exists to place the blame, it solely lies within

My feeble heart is blackened from the worthlessness of life

I hold my breath and close my eyes and now lay down to die

Do you still ring with the pain of the words not forgotten that hide in my

shadow like so many faded days?

How your anguish persists, it still gnaws at my heart

These memories will chase me eternal and grant me no solitude

A single voice still lingers

Gekakel voorbij, ik vervloek je echoënde stem

Ik ben de lucht geworden die zo koud was

De uiteindelijke vorm rond dat wat we nooit hebben gekend

Zo somber is het dat er niets aan zal ontsnappen

De vijand van alles wat was en alles had moeten zijn

De gevoelloze aarde was nooit zo bewust

Een deel van mij sterft en het kan me op de een of andere manier niet schelen

Geen overwinning of kracht om dit te bestrijden en op leven te hopen

We houden onze adem in en sluiten onze ogen en gaan nu liggen om te sterven

Ik vraag me af wat mij bij elke stap leidt

Er bestaat geen God om de schuld te geven, het ligt alleen binnenin

Mijn zwakke hart is zwart van de waardeloosheid van het leven

Ik houd mijn adem in en sluit mijn ogen en ga nu liggen om te sterven

Bel je nog steeds met de pijn van de woorden niet vergeten die zich verbergen in mijn

schaduw zoals zoveel vervaagde dagen?

Hoe je angst aanhoudt, het knaagt nog steeds aan mijn hart

Deze herinneringen zullen me eeuwig achtervolgen en me geen eenzaamheid schenken

Een enkele stem blijft hangen