Hung on a Thin Thread - White Hinterland

Come along in my mackinaw

I’ll point you where you need to go

Though our path may bend and yaw

You won’t get lost

With my pointed prow and square stern

We’ll use our arms for oars

To spoor little schools of fish

Make festoon-shaped grooves in the fickle waves

'Til the howling wind ushers us to leave

Out at sea for days

I sleep most afternoons away

And you anxiously compass us

'Til we see land

But the land we knew

Was now a new landscape

And the howling wind ushered us to leave

But you wanted a closer look

Then gripped to the rail, how our cheeks turned pale

To see the flying machines near clip the houses

And throw kisses to the sandbar

Little tendrils of smoke trailing out of the exhaust

In parabolic wakes, swooping low like gulls

Causing the town to tremor and to shake

It was clear that city was nothing

But an aluminium piece of junk

Oh, and the howling wind ushered us to leave

But we couldn’t move we stood forever changed

When something ends, something has to begin

When the filaments of fiber

From their flares caught afire

Your hair looked like spark on a wire

I would have paid my last dollar

To see you lambent like that

Lit by the light of ten thousand shackled suns

Being hung on a thin thread

Sift amongst the debris for half-hearted dreams

Remnants of pocket change

Pretty, frilly, thrown-away things

Gauze and dust and shards of glass

Bricks and bended straws and greyhounds' teeth

And the howling wind ushered us to leave

Kom mee in mijn mackinaw

Ik zal je wijzen waar je heen moet

Hoewel ons pad kan buigen en gieren

Je zult niet verdwalen

Met mijn puntige boeg en vierkante achtersteven

We zullen onze armen gebruiken voor roeispanen

Kleine scholen vissen opsporen

Maak slingervormige groeven in de wispelturige golven

'Til de huilende wind ons roept om te vertrekken

Dagen op zee

Ik slaap de meeste middagen weg

En je omsingelt ons angstig

'Tot we land zien'

Maar het land dat we kenden

Was nu een nieuw landschap

En de huilende wind leidde ons om te vertrekken

Maar je wilde het van dichterbij bekijken

Toen vastgegrepen aan de reling, hoe onze wangen bleek werden

Om de vliegmachines in de buurt van de huizen te zien knippen

En kusjes naar de zandbank gooien

Kleine rookslierten uit de uitlaat

In parabolische kielzog, laag duikend als meeuwen

Waardoor de stad trilt en schudt

Het was duidelijk dat de stad niets was

Maar een aluminium stuk rommel

Oh, en de huilende wind leidde ons om te vertrekken

Maar we konden ons niet bewegen, we stonden voor altijd veranderd

Als iets eindigt, moet er iets beginnen

Wanneer de filamenten van vezels

Van hun fakkels vloog in brand

Je haar zag eruit als een vonk op een draad

Ik zou mijn laatste dollar hebben betaald

Om je zo te zien treuren

Verlicht door het licht van tienduizend geketende zonnen

Aan een dunne draad worden gehangen

Zeef tussen het puin voor halfslachtige dromen

Restanten van kleingeld

Mooie, ruige, weggegooide dingen

Gaas en stof en glasscherven

Bakstenen en gebogen rietjes en windhondentanden

En de huilende wind leidde ons om te vertrekken