Watson and the Shark - Walter Martin

The shark attacked Watson and the hero killed the shark

Down in Havana bay, down in Havana bay

Lucky Watson survived to tell the great tale

But he lost his leg, yeah the shark got his leg

A portrait painter, a Boston boy

Picked up a can of paint, and he told that story straight

John Singleton Copley

You got me hypnotized

John Singleton Copley

It’s music to my eyes, to my eyes

When I was a kid growing up in Washington D.C. my parents would often take me

and my brother and sister down to the National Gallery of Art for a stroll

through the galleries and a decent but overpriced lunch at the cafeteria.

Like most kids, I found the gallery stroll to be tedious — portraits of old

people, blurry water lilies, landscapes of places that looked boring,

and interior scenes that said nothing to me.

But there was one picture that I

loved.

In the late 18th century while across the ocean artists were busy

painting fancy ladies in their hats and dresses, a guy from Boston sat down and

made a really big, really realistic painting of a guy being attacked by a shark.

John Singleton Copley’s Watson and the Shark captured my heart,

excited my sense of adventure and gave me my first sweet taste of the magic of

art.

So I thank him for that.

This next and final verse is a little bit

unrelated but it’s about another Copley painting of a really weird looking

little boy holding his pet squirrel.

Hope you enjoy it

That little boy’s got a flying squirrel on a long gold chain

He’s got a squirrel on a chain

It’s an unusual toy for a little boy

But those were different days

Yeah, those were different days

John Singleton Copley

You got me hypnotized

John Singleton Copley

It’s music to my eyes, to my eyes

To my eyes, to my eyes, to my eyes

De haai viel Watson aan en de held doodde de haai

Beneden in de baai van Havana, beneden in de baai van Havana

Lucky Watson overleefde het om het geweldige verhaal te vertellen

Maar hij verloor zijn been, ja, de haai heeft zijn been

Een portretschilder, een jongen uit Boston

Hij pakte een blik verf en hij vertelde dat verhaal oprecht

John Singleton Copley

Je hebt me gehypnotiseerd

John Singleton Copley

Het is muziek in mijn ogen, in mijn ogen

Toen ik als kind opgroeide in Washington D.C. namen mijn ouders me vaak mee

en mijn broer en zus naar de National Gallery of Art voor een wandeling

door de galerijen en een fatsoenlijke maar te dure lunch in de cafetaria.

Zoals de meeste kinderen vond ik de wandeling door de galerij vervelend: portretten van oude

mensen, wazige waterlelies, landschappen van plaatsen die er saai uitzagen,

en interieurscènes die niets tegen me zeiden.

Maar er was een foto die ik

hield.

Aan het einde van de 18e eeuw, terwijl aan de andere kant van de oceaan kunstenaars bezig waren

mooie dames in hun hoeden en jurken schilderend, ging een man uit Boston zitten en

maakte een heel groot, heel realistisch schilderij van een man die wordt aangevallen door een haai.

John Singleton Copley's Watson and the Shark veroverde mijn hart,

opgewonden mijn gevoel voor avontuur en gaf me mijn eerste zoete smaak van de magie van

kunst.

Dus ik bedank hem daarvoor.

Dit volgende en laatste vers is een klein beetje

niet gerelateerd, maar het gaat over een ander schilderij van Copley met een heel raar uiterlijk

kleine jongen houdt zijn huisdier eekhoorn.

Hoop dat je het leuk vind

Die kleine jongen heeft een vliegende eekhoorn aan een lange gouden ketting

Hij heeft een eekhoorn aan een ketting

Het is ongebruikelijk speelgoed voor een kleine jongen

Maar dat waren andere dagen

Ja, dat waren andere dagen

John Singleton Copley

Je hebt me gehypnotiseerd

John Singleton Copley

Het is muziek in mijn ogen, in mijn ogen

In mijn ogen, in mijn ogen, in mijn ogen