Венера - Вячеслав Бутусов

Однажды вечером в саду,

Я встретил девушку одну,

Она гуляла при луне,

Я шел за ней в тени аллей,

Она заметила меня,

И предложила — будь со мной,

А наши тени между тем,

Слились в одну между собой,

Я крикнул:

Аллелуйя, золотой,

Унеси меня с собой,

Над собором, над водой,

Над холодною землей.

Ее спросил я: «Где живешь?»,

Она сказала: «Высоко»,

И показав наверх рукой,

Шепнула как ее зовут:

Венера.

Мы простились с ней,

Всходило солнце, звезды гасли,

И наши тени на траве,

Исчезли вместе в тот же час,

Я крикнул:

Аллелуйя, золотой,

Унеси меня с собой,

Над собором, над водой,

Вслед за облачной звездой.

Een avond in de tuin

Ik heb een meisje alleen ontmoet

Ze liep langs de maan

Ik volgde haar in de schaduw van de steegjes,

Ze merkte me op

En bood aan - wees bij mij,

En onze schaduwen, ondertussen,

Met elkaar versmolten

Ik riep:

Halleluja, gouden

Neem me mee

Boven de kathedraal, boven het water,

Boven de koude grond

Ik vroeg haar: "Waar woon je?",

Ze zei "Hoog"

En met zijn hand naar boven wijzend,

Ze fluisterde haar naam:

Venus.

We hebben afscheid van haar genomen

De zon kwam op, de sterren gingen uit,

En onze schaduwen op het gras

Samen verdwenen op hetzelfde moment

Ik riep:

Halleluja, gouden

Neem me mee

Boven de kathedraal, boven het water,

De bewolkte ster volgen.