Harmaudesta - Vorna

Olen vuoteni valinnut;

kaipuuni kätkenyt

haaleiden sävyjen alle

Aatokset haudannut syvälle

niiden usvaisiin pyörteisiin

joista nyt kohoaa

vanha vaimea vaierrus huutaen

maalaamaan mieleni maiseman

«Et enää loista;

olet himmennyt

kuin varjo harmauteen

Et voine nousta

ennen kuin olet repinyt

irti tuon olemuksen

joka luontosi tappaa

kalvaa viimeiseen henkäykseen

ja samalla väittää

vielä hetkien odottavan»

Niin hiipunut leimu

kuin jo hiiltynyt ois

Kerran juoksen vielä

kerran voin kurkottaa

Korret lakastuneet vievät

minut aamun valkeaan

Sen noustessa tunnen

jonkin pois lipuvan

Tämä multa käskee luovuttamaan

viimeiset maallisen järkeni rippeet

«Tapasi elää syö sinut sisältä päin

et voi antaa sen saada sinua taas»

Ik heb mijn jaar gekozen;

mijn verlangen verborg

onder vage tonen

Eten diep begraven

naar hun wazige draaikolken

die nu stijgt

een oude zwakke kreun die schreeuwt

om het landschap van mijn geest te schilderen

“Je straalt niet meer;

je bent gedimd

als een schaduw van grijs

Je kunt niet opstaan

voordat je het verscheurt

laat die essentie los

die je natuur zal doden

bijt tot de laatste adem

en pleit tegelijkertijd

nog even wachten »

Zo vervaagd Leimu

dan de reeds verkoolde ois

Ik zal weer rennen

zodra ik contact kan opnemen

De stengels zijn verdord

ik in de ochtend wit

Als het stijgt voel ik me

iets dat wegvliegt

Deze mal vertelt je op te geven

de laatste scheurtjes van mijn wereldse rede

«Met to live eet je van binnenuit»

je kunt je er niet meer door laten raken »