Meteorites - Voices From The Fuselage

the science, the left hand — the cynic of my soul

a safe grip, a smooth path — the ground on which, i roam.

the right hand, a splendour — am i a man of god?

segregated from the hopeless common thought.

we venture through nature, oblivion and awe.

drowning in the fear that we can’t escape this shore.

if we can’t live together then we will die alone.

separated from our only form of hope.

i wake unscathed and breathing.

my whereabouts unknown.

you bore such misery.

then you gave it all to me.

what is your next bequest?

your vision’s off, your misled delusions.

(why am i not surprised)

and soon you’ll see we’re not the enemy.

lavish in these words you may not understand.

who could’ve predicted that this would be our bitter end.

miracle occurred — the chance is sickly thin,

between the bruises and contusions that rest on our skin.

we cleared the ocean deep, thrown downward from the sky,

but the sensation of a pull encourages the 'why?'.

the walls are ripped apart, the fumes have met the flames,

and the resistance of the flooding wind keeps them at bay.

i hear caucophany a clamour of a fear,

a fear that wracks somebody’s every nerve beyond a tear.

the turbulence is fierce, as it exacerbates,

and i begin to witness everything about my fate.

as all my senses fade, despite my own protest,

the tunnel vision in the corner of my eye defects.

my fingertips are numb.

i cannot hear the blight,

and with this atrophy is blinding absence of light.

have i lost you in a world of danger?

have you forgotten me?

am i a stranger in a strange land calling for a reason?

longing, forgiven — taking my last stand.

your vision’s off, your misled delusions.

(why am i not surprised)

and soon you’ll see we’re not the enemy.

break my fall, or risk it all.

i can see your ulterior motives,

breaking down the walls.

i can see the goodness feed you,

as the darkness envelops me.

i have no way of changing this trajectory

de wetenschap, de linkerhand — de cynicus van mijn ziel

een veilige greep, een glad pad - de grond waarop ik dwaal.

de rechterhand, een pracht - ben ik een man van god?

afgescheiden van het hopeloze gewone denken.

we wagen ons door de natuur, vergetelheid en ontzag.

verdrinken in de angst dat we niet kunnen ontsnappen aan deze kust.

als we niet samen kunnen leven, zullen we alleen sterven.

gescheiden van onze enige vorm van hoop.

ik word ongedeerd wakker en adem.

mijn verblijfplaats onbekend.

je hebt zoveel ellende gedragen.

toen gaf je het allemaal aan mij.

wat is uw volgende legaat?

je visie is uit, je misleide waanideeën.

(waarom ben ik niet verrast)

en al snel zul je zien dat we niet de vijand zijn.

overdadig met deze woorden die u misschien niet begrijpt.

wie had kunnen voorspellen dat dit ons bittere einde zou zijn.

wonder gebeurde — de kans is ziekelijk klein,

tussen de blauwe plekken en kneuzingen die op onze huid rusten.

we maakten de oceaan diep, naar beneden gegooid vanuit de lucht,

maar de sensatie van een trek moedigt het 'waarom?' aan.

de muren zijn uit elkaar gescheurd, de dampen hebben de vlammen ontmoet,

en de weerstand van de overstromende wind houdt ze op afstand.

ik hoor kakofanie een kreet van angst,

een angst die iemands zenuwen meer dan een traan bederft.

de turbulentie is hevig, omdat het verergert,

en ik begin alles over mijn lot te zien.

terwijl al mijn zintuigen vervagen, ondanks mijn eigen protest,

de tunnelvisie in de hoek van mijn oogafwijkingen.

mijn vingertoppen zijn gevoelloos.

ik kan de plaag niet horen,

en met deze atrofie is verblindende afwezigheid van licht.

ben ik je kwijtgeraakt in een wereld van gevaar?

ben je me vergeten?

ben ik een vreemdeling in een vreemd land dat om een ​​reden roept?

verlangen, vergeven - mijn laatste standpunt innemen.

je visie is uit, je misleide waanideeën.

(waarom ben ik niet verrast)

en al snel zul je zien dat we niet de vijand zijn.

breek mijn val, of riskeer het allemaal.

ik zie je bijbedoelingen,

het afbreken van de muren.

ik kan zien dat de goedheid je voedt,

terwijl de duisternis me omhult.

ik kan dit traject niet veranderen