Затяжной прыжок - Владимир Высоцкий

Хорошо, что за ревом не слышалось звука,

Что с позором своим был один на один.

Я замешкался возле открытого люка

И забыл пристегнуть карабин.

Мой инструктор помог и коленом пинок

Перейти этой слабости грань.

За обычное наше: «Смелее, сынок»

Принял я его сонную брань.

И оборвали крик мой, и обожгли мне щеки

Холодной острой бритвой восходящие потоки.

И звук обратно в печень мне вогнали вновь на вздохе

Веселые, беспечные воздушные потоки.

Я попал к ним в умелые, цепкие руки,

Мнут, швыряют меня, что хотят, то творят.

И с готовностью я сумасшедшие трюки

Выполняю, шутя, все подряд.

Есть ли в этом паденьи какой-то резон

Я узнаю потом, а пока,

То валился в лицо мне земной горизонт,

То шарахались вниз облака.

И обрывали крик мой, и выбривали щеки

Холодной острой бритвой восходящие потоки,

И вновь вгоняли в печень мне, упруги и жестоки,

Невидимые, встречные воздушные потоки.

Но рванул я кольцо на одном вдохновеньи,

Как рубаху от ворота или чеку.

Это было в случайном, свободном паденьи

Восемнадцать недолгих секунд.

А теперь некрасив я, горбат с двух сторон,

В каждом горбе спасительный шелк,

Я на цель устремлен, и влюблен, и влюблен

В затяжной, не случайный прыжок.

И обрывают крик мой, и выбривают щеки

Холодной острой бритвой восходящие потоки.

И проникают в печень мне на выдохе и вдохе

Бездушные и вечные воздушные потоки.

Беспримерный прыжок из глубин стратосферы.

По сигналу «Пошел!»

Я шагнул в никуда.

За невидимой тенью безликой химеры,

За свободным паденьем айда.

Я пробьюсь сквозь воздушную тьму,

Хоть условья паденья не те.

Но и падать свободно нельзя потому,

Что мы падаем не в пустоте.

И обрывают крик мой, и выбривают щеки

Холодной острой бритвой восходящие потоки.

На мне мешки заплечные, встречаю руки в боки

Прямые, безупречные воздушные потоки.

Ветер в уши сочится и шепчет скабрезно:

«Не тяни за кольцо, скоро легкость придет».

До земли триста метров, сейчас будет поздно.

Ветер врет, обязательно врет.

Стропы рвут меня вверх, выстрел купола, стоп.

И как не было этих минут,

Нет свободных падений с высот,

Но зато есть свобода раскрыть парашют.

Мне охлаждают щеки и открывают веки,

Исполнены потоки забот о человеке.

Глазею ввысь печально я, там звезды одиноки,

И пью горизонтальные воздушные потоки.

Het is goed dat er geen geluid was achter het gebrul,

Dat hij met zijn schaamte één op één was.

Ik aarzelde bij het open luik

En ik vergat de karabijnhaak vast te maken.

Mijn instructeur hielp en trapte op de knie

Steek deze zwaktelijn over.

Voor onze gebruikelijke: "Wees moediger, zoon"

Ik accepteerde zijn slaperige uitbrander.

En sneed mijn kreet af, en verbrandde mijn wangen

Koude vlijmscherpe opwaartse luchtstromen.

En het geluid werd met een zucht weer in mijn lever gedreven

Vrolijke, zorgeloze luchtstromen.

Ik viel in hun bekwame, vasthoudende handen,

Ze slaan me, ze gooien me, ze doen wat ze willen.

En graag doe ik gekke trucs

Ik doe alles voor de grap.

Is er een reden in dit najaar?

Ik kom er later achter, maar voor nu,

Toen viel de horizon van de aarde in mijn gezicht,

Toen gingen de wolken naar beneden.

En ze onderbraken mijn kreet, en schoren mijn wangen

Koude vlijmscherpe opwaartse luchtstromen

En weer dreven ze me de lever in, veerkrachtig en wreed,

Onzichtbare, naderende luchtstromen.

Maar ik trok de ring op een inspiratie,

Zoals een overhemd van een kraag of een ruit.

Het was in een willekeurige, vrije val

Achttien korte seconden.

En nu ben ik lelijk, een gebochelde aan beide kanten,

In elke bult is zijde sparen,

Ik ben gefocust op het doel, en verliefd en verliefd

In een langdurige, niet toevallige sprong.

En ze onderbraken mijn kreet, en scheren hun wangen

Koude vlijmscherpe opwaartse luchtstromen.

En ze dringen bij uitademing en inademing mijn lever binnen

Zielloze en eeuwige luchtstromen.

Een ongekende sprong uit de diepten van de stratosfeer.

Bij het signaal "Go!"

Ik stapte in het niets.

Achter de onzichtbare schaduw van een gezichtsloze hersenschim,

Laten we gaan voor een vrije val.

Ik zal door de duisternis van de lucht breken,

Hoewel de omstandigheden van de val niet hetzelfde zijn.

Maar je kunt ook niet vrij vallen, want

Dat we niet in een leegte vallen.

En ze onderbraken mijn kreet, en scheren hun wangen

Koude vlijmscherpe opwaartse luchtstromen.

Ik heb schoudertassen aan, ik ontmoet handen langs mijn zij

Directe, onberispelijke luchtstroom.

De wind sijpelt in je oren en fluistert obsceen:

"Trek niet aan de ring, de lichtheid zal snel komen."

Driehonderd meter naar de grond, nu is het te laat.

De wind liegt, zeker liegt.

Slings verscheuren me, koepel geschoten, stop.

En aangezien er geen notulen waren,

Geen vrije val van hoogte

Maar er is vrijheid om de parachute te openen.

Ze verkoelen mijn wangen en openen mijn oogleden,

De stromen van zorgen over een persoon worden gevuld.

Ik kijk verdrietig omhoog, daar zijn de sterren eenzaam,

En ik drink horizontale luchtstromen.