Песня о сумашедшем доме - Владимир Высоцкий

Сказал себе я: брось писать,

Но руки сами просятся.

Ох, мама моя родная, друзья любимые!

Лежу в палате — косятся,

Не сплю: боюсь — набросятся,

Ведь рядом — психи тихие, неизлечимые

Бывают психи разные —

Не буйные, но грязные,

Их лечат, морят голодом, их санитары бьют

И вот что удивительно:

Все ходят без смирительных

И то, что мне приносится, всё психи эти жрут

Куда там Достоевскому

С «Записками» известными,

Увидел бы, покойничек, как бьют об двери лбы!

И рассказать бы Гоголю

Про нашу жизнь убогую,

Ей-богу, этот Гоголь бы нам не поверил бы

Вот это мука, плюй на них!

Они же ведь, сука, буйные:

Все норовят меня лизнуть, ей-богу, нету сил!

Вчера в палате номер семь

Один свихнулся насовсем —

Кричал: «Даёшь Америку!»

и санитаров бил

Я не желаю славы, и

Пока я в полном здравии —

Рассудок не померк ещё, и это впереди,

Вот главврачиха — женщина

Пусть тихо, но помешана,

Я говорю: «Сойду с ума!»

— она мне: «Подожди!»

Я жду, но чувствую — уже

Хожу по лезвию ноже:

Забыл алфавит, падежей припомнил только два...

И я прошу моих друзья,

Чтоб кто бы их бы ни был я,

Забрать его, ему, меня отсюдова!

Ik zei tegen mezelf: stop met schrijven,

Maar de handen zelf vragen erom.

Oh, mijn lieve moeder, mijn geliefde vrienden!

Ik lig op de afdeling - ze kijken argwanend,

Ik slaap niet: ik ben bang dat ze zullen toeslaan,

Immers, in de buurt zijn psychos rustig, ongeneeslijk

Er zijn verschillende soorten helderzienden

Niet gewelddadig, maar vies

Ze worden behandeld, uitgehongerd, hun verplegers verslaan

En dit is wat geweldig is:

Iedereen loopt zonder beperkingen

En wat mij wordt gebracht, al deze psycho's eten

Waar is Dostojevski

Met "Notes" bekend,

Ik zou hebben gezien, dode man, hoe er met het voorhoofd tegen de deur wordt geslagen!

En vertel Gogol

Over ons ellendige leven

Bij God, deze Gogol zou ons niet hebben geloofd

Dit is meel, spuug erop!

Ze zijn tenslotte, teef, gewelddadig:

Iedereen probeert me te likken, bij God, ik heb geen kracht!

Gisteren in zaal nummer zeven

Eentje werd voorgoed gek -

Schreeuwde: "Geef Amerika!"

en versla de verplegers

Ik wil geen roem en

Zolang ik in goede gezondheid ben

De rede is nog niet vervaagd, en het ligt voor de hand,

Hier is de hoofdarts - een vrouw

Laat het stil zijn, maar gek

Ik zeg: "Ik word gek!"

- ze zei tegen me: "Wacht!"

Ik wacht, maar ik voel - nu al

Lopen op de rand van een mes

Ik vergat het alfabet, ik herinnerde me slechts twee gevallen ...

En ik vraag het aan mijn vrienden

Zodat het niet uitmaakt wie ik ben,

Haal hem, hem, mij hier weg!