Вцепились они в высоту… - Владимир Высоцкий

Вцепились они в высоту, как в свое.

Огонь минометный, шквальный…

А мы все лезли толпой на нее,

Как на буфет вокзальный.

И крики «ура» застывали во рту,

Когда мы пули глотали.

Семь раз занимали мы ту высоту —

Семь раз мы ее оставляли.

И снова в атаку не хочется всем,

Земля — как горелая каша…

В восьмой раз возьмем мы ее насовсем —

Свое возьмем, кровное, наше!

А можно ее стороной обойти, —

И что мы к ней прицепились?!

Но, видно, уж точно — все судьбы-пути

На этой высотке скрестились.

Вцепились они в высоту, как в свое.

Огонь минометный, шквальный…

А мы все лезли толпой на нее,

Как на буфет вокзальный.

Ze klampten zich vast aan de hoogte alsof ze van henzelf waren.

Mortiervuur, zwaar ...

En we klommen allemaal in een menigte op haar,

Zoals een stationsbuffet.

En de kreten van "hoera" bevroor in de mond,

Toen we kogels inslikten.

Zeven keer bezetten we die hoogte -

We hebben haar zeven keer verlaten.

En nogmaals, iedereen wil niet aanvallen,

De aarde is als verbrande pap...

Voor de achtste keer nemen we het voor goed -

We nemen wat van ons is, van ons, van ons!

En je kunt het omzeilen, -

En waar hebben we ons aan vastgeklampt?!

Maar blijkbaar zeker - alle lotsbestemmingen zijn paden

Ze staken deze hoogbouw over.

Ze klampten zich vast aan de hoogte alsof ze van henzelf waren.

Mortiervuur, zwaar ...

En we klommen allemaal in een menigte op haar,

Zoals een stationsbuffet.