Расстрел горного эха - Владимир Высоцкий

В тиши перевала, где скалы ветрам не помеха, помеха

На кручах таких, на какие никто не проник,

Жило-поживало весёлое горное эхо,

Оно отзывалось на крик — человеческий крик.

Когда одиночество комом подкатит под горло

И сдавленный стон еле слышно в обрыв упадет —

Крик этот о помощи эхо подхватит проворно,

Усилит — и бережно в руки своих донесёт.

Должно быть, не люди, напившись дурмана и зелья,

Чтоб не был услышан никем громкий топот и храп,

Пришли умертвить, обеззвучить живое ущелье —

И эхо связали, и в рот ему всунули кляп.

Всю ночь продолжалась кровавая злая потеха,

И эхо топтали, но звука никто не слыхал.

К утру расстреляли притихшее горное эхо —

И брызнули слезы, как камни, из раненых скал…

In de stilte van de pas, waar de rotsen geen hindernis zijn voor de wind, een hindernis

Op steile hellingen zoals niemand is doorgedrongen,

Een vrolijke bergecho leefde en leefde,

Het reageerde op een kreet - een menselijke kreet.

Wanneer eenzaamheid zich oprolt in een brok onder de keel

En een onderdrukt gekreun zal nauwelijks hoorbaar in de afgrond vallen -

Deze schreeuw om hulp zal snel de echo opvangen,

Versterken - en zorgvuldig overbrengen in zijn eigen handen.

Het moeten geen mensen zijn, die drugs en drankjes hebben gedronken,

Zodat niemand het luide stampen en snurken kon horen,

Ze kwamen om te doden, om de levende kloof te sussen -

En ze bonden de echo vast en stopten een prop in zijn mond.

De hele nacht ging het verdomde kwaad door,

En ze vertrapten de echo, maar niemand hoorde het geluid.

Tegen de ochtend schoten ze de stille bergecho -

En tranen spatten als stenen van de gewonde rotsen...