Райские яблоки - Владимир Высоцкий

Припев:

Я когда-то умру — мы когда-то всегда умираем, —

Как бы так угадать, чтоб не сам — чтобы в спину ножом:

Убиенных щадят, отпевают и балуют раем, —

Не скажу про живых, а покойников мы бережем.

В грязь ударю лицом, завалюсь покрасивее набок,

И ударит душа на ворованных клячах в галоп.

В дивных райских садах наберу бледно-розовых яблок.

Жаль, сады сторожат и стреляют без промаха в лоб.

Прискакали — гляжу — пред очами не райское что-то:

Неродящий пустырь и сплошное ничто — беспредел.

И среди ничего возвышались литые ворота,

И огромный этап — тысяч пять — на коленях сидел.

Как ржанет коренной!

Я смирил его ласковым словом,

Да репьи из мочал еле выдрал и гриву заплел.

Седовласый старик слишком долго возился с засовом —

И кряхтел и ворчал, и не смог отворить — и ушел.

Припев:

Я когда-то умру — мы когда-то всегда умираем, —

Как бы так угадать, чтоб не сам — чтобы в спину ножом:

Убиенных щадят, отпевают и балуют раем, —

Не скажу про живых, а покойников мы бережем.

И измученный люд не издал ни единого стона,

Лишь на корточки вдруг с онемевших колен пересел.

Здесь малина, братва, — нас встречают малиновым звоном!

Все вернулось на круг, и распятый над кругом висел.

Всем нам блага подай, да и много ли требовал я благ?

Мне — чтоб были друзья, да жена — чтобы пала на гроб, —

Ну, а я уж для них наберу бледно-розовых яблок.

Жаль, сады сторожат и стреляют без промаха в лоб.

Я узнал старика по слезам на щеках его дряблых:

Это Петр Святой — он апостол, а я — остолоп.

Вот и кущи-сады, в коих прорва мороженных яблок.

Но сады сторожат — и убит я без промаха в лоб.

И погнал я коней прочь от мест этих гнилых и зяблых, —

Кони просят овса, но и я закусил удила.

Вдоль обрыва с кнутом по-над пропастью пазуху яблок

Для тебя привезу: ты меня и из рая ждала!

Припев:

Я когда-то умру — мы когда-то всегда умираем, —

Как бы так угадать, чтоб не сам — чтобы в спину ножом:

Убиенных щадят, отпевают и балуют раем, —

Не скажу про живых, а покойников мы бережем.

Я когда-то умру — мы когда-то всегда умираем, —

Как бы так угадать, чтоб не сам — чтобы в спину ножом:

Убиенных щадят, отпевают и балуют раем, —

Не скажу про живых, а покойников мы бережем.

Refrein:

Op een dag zal ik sterven - we gaan altijd een keer dood, -

Hoe dit te raden, om het niet zelf te doen - zodat in de rug met een mes:

De gesneuvelden worden gespaard, begraven en verwend met het paradijs, -

Ik zal niets zeggen over de levenden, maar we beschermen de doden.

Ik zal mijn gezicht in het vuil slaan, ik zal mooier op mijn zij vallen,

En de ziel op gestolen zeuren zal in galop toeslaan.

In de prachtige tuinen van Eden zal ik lichtroze appels plukken.

Het is jammer, de tuinen worden bewaakt en ze schieten zonder een misser in het voorhoofd.

Ze galoppeerden - ik kijk - iets niet hemels voor mijn ogen:

Niet-dragende woestenij en solide niets - chaos.

En in het midden van niets verrees een gegoten poort,

En een enorm podium - vijfduizend - zat op zijn knieën.

Hoe de wortel hinnikt!

Ik vernederde hem met een vriendelijk woord,

Ja, de klis was amper uit de bast gescheurd en de manen gevlochten.

De grijsharige oude man speelde te lang met de bout -

En hij kreunde en mopperde, en kon het niet openen - en vertrok.

Refrein:

Op een dag zal ik sterven - we gaan altijd een keer dood, -

Hoe dit te raden, om het niet zelf te doen - zodat in de rug met een mes:

De gesneuvelden worden gespaard, begraven en verwend met het paradijs, -

Ik zal niets zeggen over de levenden, maar we beschermen de doden.

En het uitgeputte volk slaakte geen enkele kreun,

Alleen ging hij plotseling van zijn gevoelloze knieën naar een hurkzit.

Er zijn hier frambozen, jongens - we worden begroet met een frambozenring!

Alles keerde terug naar de cirkel en de gekruisigde hing over de cirkel.

Geef ons alle zegeningen, en hoeveel zegeningen heb ik geëist?

Voor mij - om vrienden te hebben en een vrouw - om op de kist te vallen, -

Wel, ik zal lichtroze appels voor ze halen.

Het is jammer, de tuinen worden bewaakt en ze schieten zonder een misser in het voorhoofd.

Ik herkende de oude man aan de tranen op zijn slappe wangen:

Dit is de heilige Petrus - hij is een apostel en ik ben een domkop.

Hier zijn de bush-tuinen, waarin een afgrond van bevroren appels is.

Maar de tuinen bewaken - en ik werd gedood zonder een misser in het voorhoofd.

En ik dreef de paarden weg van deze rotte en kille plaatsen, -

De paarden vragen om haver, maar ik beet ook op het bit.

Langs de klif met een zweep over de afgrond van de appelboom

Ik zal het voor je brengen: je wachtte op mij vanuit het paradijs!

Refrein:

Op een dag zal ik sterven - we gaan altijd een keer dood, -

Hoe dit te raden, om het niet zelf te doen - zodat in de rug met een mes:

De gesneuvelden worden gespaard, begraven en verwend met het paradijs, -

Ik zal niets zeggen over de levenden, maar we beschermen de doden.

Op een dag zal ik sterven - we gaan altijd een keer dood, -

Hoe dit te raden, om het niet zelf te doen - zodat in de rug met een mes:

De gesneuvelden worden gespaard, begraven en verwend met het paradijs, -

Ik zal niets zeggen over de levenden, maar we beschermen de doden.