Побег на рывок (Вадиму Туманову) - Владимир Высоцкий

Был побег на рывок — наглый, глупый, дневной, —

Вологодского — с ног и — вперед головой.

И запрыгали двое, в такт сопя на бегу,

На виду у конвоя да по пояс в снегу.

Положен строй в порядке образцовом,

И взвыла «Дружба» — старая пила,

И осенили знаменьем свинцовым

С очухавшихся вышек три ствола.

Все лежали плашмя, в снег уткнули носы,

А за нами двумя — бесноватые псы.

Девять граммов горячие, как вам тесно в стволах!

Мы на мушках корячились, словно как на колах.

Нам — добежать до берега, до цели, —

Но свыше — с вышек — все предрешено:

Там у стрелков мы дергались в прицеле —

Умора просто, до чего смешно.

Вот бы мне посмотреть, с кем отправился в путь,

С кем рискнул помереть, с кем затеял рискнуть!

Где-то виделись будто, чуть очухался я,

Прохрипел: «Как зовут-то?

И — какая статья?»

Но поздно: зачеркнули его пули —

Крестом — в затылок, пояс, два плеча, —

А я бежал и думал: добегу ли?-

И даже не заметил сгоряча.

Я — к нему, чудаку: Почему, мол, отстал?

Ну, а он — на боку и мозги распластал.

Пробрало!

— телогрейка аж просохла на мне:

Лихо бьет трехлинейка — прямо, как на войне!

Как за грудки, держался я за камни:

Когда собаки близко — не беги!

Псы покропили землю языками —

И разбрелись, слизав его мозги.

Приподнялся и я, белый свет стервеня, —

И гляжу — кумовья поджидают меня.

Пнули труп: «Сдох, скотина!

Нету проку с него:

За поимку полтина, а за смерть — ничего».

И мы прошли гуськом перед бригадой,

Потом — за вахту, отряхнувши снег:

Они обратно в зону — за наградой,

А я — за новым сроком за побег.

Я сначала грубил, а потом перестал.

Целый взвод меня бил — аж два раза устал.

Зря пугают тем светом, оба света с дубьем:

Врежут там — я на этом, врежут здесь — я на том.

Я гордость под исподнее упрятал —

Видал, как пятки лижут гордецы, —

Пошел лизать я раны в лизолятор, —

Не зализал — и вот они, рубцы.

Надо б нам — вдоль реки, он был тоже не слаб,

Чтобы им — не с руки, а собакам — не с лап!..

Вот и сказке конец.

Зверь бежал на ловца,

Снес — как срезал — ловец беглецу пол-лица.

…Все взято в трубы, перекрыты краны, —

Ночами только воют и скулят,

Что надо?

Надо сыпать соль на раны:

Чтоб лучше помнить — пусть они болят!

Чтоб лучше помнить — пусть они болят!

Чтоб лучше помнить — пусть они болят!

Er was een ontsnapping naar het dashboard - brutaal, dom, overdag, -

Vologda - van de voeten en - naar voren hoofd.

En twee sprongen erin, snuivend op het ritme op de vlucht,

In het volle zicht van het konvooi, tot aan mijn middel in de sneeuw.

Het systeem werd in voorbeeldige volgorde gelegd,

En "Vriendschap" huilde - een oude zaag,

En ze overschaduwden met een loden banier

Er zijn drie stammen van de herstelde torens.

Iedereen lag plat, hun neus vast in de sneeuw,

En achter ons tweeën zijn demonische honden.

Negen gram is heet, wat ben je krap in de koffers!

We kronkelden op vliegen, als op palen.

Wij - om naar de kust te rennen, naar het doel, -

Maar boven - vanaf de torens - is alles vooraf bepaald:

Daar, bij de schutters, kwamen we in zicht -

Het is gewoon hilarisch, wat grappig.

Ik wou dat ik kon zien met wie ik op reis ging,

Met wie durfde je te sterven, met wie waagde je het te riskeren!

Ergens gezien, alsof ik een beetje wakker werd,

Hij schrok: "Hoe heet je?

En welk artikel?

Maar het is te laat: zijn kogels zijn doorgestreept -

Kruis - achter op het hoofd, riem, twee schouders, -

En ik rende en dacht: zal ik rennen? -

En hij merkte het niet eens in een haast.

Ik - voor hem, een excentriekeling: Waarom, zeggen ze, bleef achter?

Wel, hij staat aan zijn kant en spreidt zijn hersens.

Het is weg!

- het gewatteerde jack is al droog bij mij:

De drieheerser slaat onstuimig toe - net als in een oorlog!

Als borsten hield ik me vast aan stenen:

Als honden dichtbij zijn, ren dan niet!

Honden besprenkelden de aarde met tongen -

En verspreid, zijn hersens likkend.

Ik stond ook op, het witte licht van de teef, -

En ik kijk - peetvaders wachten op me.

Ze schopten tegen het lijk: “Sterf, vee!

Het heeft geen zin voor hem:

Een halve roebel voor de gevangenneming en niets voor de dood."

En we liepen in een rij voor de brigade,

Dan - voor het horloge, de sneeuw wegvegen:

Ze zijn terug naar de zone voor een beloning,

En ik - voor een nieuwe term voor de ontsnapping.

Eerst was ik onbeleefd, en toen stopte ik.

Een heel peloton versloeg me - ik werd twee keer moe.

Tevergeefs schrikken ze met dat licht, beide lichten met eiken:

Ze crashen daar - ik zit op deze, ze crashen hier - ik zit op die.

Ik verborg mijn trots onder mijn ondergoed -

Ik zag hoe trotse mensen hun hielen likken, -

Ik ging de wonden likken in de isolatieafdeling, -

Ik heb er niet aan gelikt - en hier zijn ze, littekens.

We zouden - langs de rivier, hij was ook niet zwak,

Zodat ze er niet mee wegkomen, en honden niet uit hun pootjes komen! ..

Hier is het einde van het verhaal.

Het beest rende naar de vanger,

Slopen - als afgesneden - de vanger om de voortvluchtige een half gezicht te geven.

... Alles gaat de leidingen in, de kranen worden dichtgedraaid, -

's Nachts huilen en jammeren ze alleen,

Wat heb je nodig?

Het is noodzakelijk om zout op de wonden te wrijven:

Om beter te onthouden - laat ze pijn doen!

Om beter te onthouden - laat ze pijn doen!

Om beter te onthouden - laat ze pijn doen!