Песня о судьбе - Владимир Высоцкий

Куда ни втисну душу я, куда себя ни дену,

За мною пес — Судьба моя, беспомощна, больна, —

Я гнал ее каменьями, но жмется пес к колену —

Глядит, глаза безумные, и с языка — слюна.

Морока мне с нею —

Я оком грустнею,

Я ликом тускнею

И чревом урчу,

Нутром коченею,

А горлом немею, —

И жить не умею,

И петь не хочу!

Неужто старею?

Пойти к палачу?..

Пусть вздернет скорее,

А я заплачу.

Я зарекался столько раз, что на Судьбу я плюну,

Но жаль ее, голодную, — ласкается, дрожит, —

Я стал тогда из жалости подкармливать Фортуну —

Она, когда насытится, всегда подолгу спит.

Тогда я гуляю,

Петляю, вихляю,

И ваньку валяю

И небо копчу.

Но пса охраняю,

Сам вою, сам лаю —

Когда пожелаю,

О чем захочу.

Когда постарею,

Пойду к палачу, —

Пусть вздернет скорее,

А я заплачу.

Бывают дни, когда я голову в такое пекло всуну,

Что и Судьба попятится, испуганна, бледна, —

Я как-то влил стакан вина для храбрости в Фортуну —

С тех пор ни дня без стакана, еще ворчит она:

Закуски — ни корки!

Мол, я бы в Нью-Йорке

Ходила бы в норке,

Носила б парчу!..

Я ноги — в опорки,

Судьбу — на закорки, —

И в гору и с горки

Пьянчугу влачу.

Я не постарею —

Пойду к палачу, —

Пусть вздернет на рею,

А я заплачу.

Однажды пере-перелил Судьбе я ненароком —

Пошла, родимая, вразнос и изменила лик, —

Хамила, безобразила и обернулась Роком, —

И, сзади прыгнув на меня, схватила за кадык.

Мне тяжко под нею,

Уже я бледнею,

Уже сатанею,

Кричу на бегу:

«Не надо за шею!

Не надо за шею!

Не надо за шею, —

Я петь не смогу!»

Судьбу, коль сумею,

Снесу к палачу —

Пусть вздернет на рею,

А я заплачу!

Waar ik ook in mijn ziel knijp, waar ik mezelf ook neerzet,

Achter mij is een hond - Mijn lot, hulpeloos, ziek, -

Ik dreef haar met stenen, maar de hond klampt zich vast aan de knie -

Hij kijkt, gekke ogen en speeksel van de tong.

Problemen met haar -

ik ben bedroefd

Ik dim mijn gezicht

En ik rommel met mijn maag,

Ik ben verdoofd tot op het bot,

En mijn keel is gevoelloos, -

En ik kan niet leven

En ik wil niet zingen!

Word ik oud?

Naar de beul gaan?..

Laat het snel rijzen

En ik zal betalen.

Ik heb zo vaak gezworen dat ik op het lot zal spugen,

Maar heb medelijden met haar, hongerig, streelt, beeft,

Toen begon ik uit medelijden Fortuna te voeren...

Als ze vol is, slaapt ze altijd lang.

Dan loop ik

Ik zwaai, ik zwaai

En ik rol

En ik rook de lucht.

Maar ik bewaak de hond

Ik huil, ik blaf mezelf -

wanneer ik wil

Over wat ik wil.

Als ik oud word

Ik ga naar de beul, -

Laat het snel rijzen

En ik zal betalen.

Er zijn dagen dat ik mijn hoofd in zo'n hel steek,

Dat het lot terug zal keren, bang, bleek, -

Ik schonk op de een of andere manier een glas wijn in voor moed in Fortuna...

Sindsdien, geen dag zonder glas, moppert ze nog steeds:

Snacks - geen korst!

Alsof ik in New York zou zijn

ik zou in een nerts gaan

Ik zou een brokaat dragen!..

Ik ben benen - in steunen,

Lot - op de rug, -

Zowel bergop als bergaf

Ik ben dronken.

Ik zal niet oud worden -

Ik ga naar de beul, -

Laat hem aan een ra hangen

En ik zal betalen.

Toen ik het lot overspoelde, heb ik per ongeluk...

Ging, schat, ventte en veranderde haar gezicht, -

Khamila, lelijk en veranderd in Rock, -

En terwijl ze van achteren op me sprong, greep ze mijn adamsappel.

Het is moeilijk voor mij onder haar

Ik word al bleek

Ik ben al Satan

Ik schreeuw op de vlucht:

"Niet bij de nek!

De nek is niet nodig!

Geen nek nodig, -

Ik zal niet kunnen zingen!"

Het lot, als ik kan

Ik breng het naar de beul...

Laat hem aan een ra hangen

En ik zal betalen!