Песня о погибшем летчике - Владимир Высоцкий

Песня о погибшем летчике

Дважды Герою

Советского Союза

Николаю Скоморохову

и его погибшему другу

Всю войну под завязку

я все к дому тянулся,

И хотя горячился —

воевал делово, —

Ну, а он торопился,

как-то раз не пригнулся —

И в войне взад-вперед обернулся

за два года — всего ничего.

Не слыхать его пульса

С сорок третьей весны, —

Ну, а я окунулся

В довоенные сны.

И гляжу я дурея,

И дышу тяжело:

Он был лучше, добрее,

Добрее, добрее, —

Ну, а мне — повезло.

Я за пазухой не жил,

не пил с господом чая,

Я ни в тыл не просился,

ни судьбе под подол, —

Но мне женщины молча

намекали, встречая:

Если б ты там навеки остался —

может, мой бы обратно пришел?!

Для меня — не загадка

Их печальный вопрос, —

Мне ведь тоже несладко,

Что у них не сбылось.

Мне ответ подвернулся:

«Извините, что цел!

Я случайно вернулся,

вернулся, вернулся, —

Ну, а ваш — не сумел».

Он кричал напоследок,

в самолете сгорая:

«Ты живи!

Ты дотянешь!»

—

доносилось сквозь гул.

Мы летали под богом

возле самого рая, —

Он поднялся чуть выше и сел там,

ну, а я — до земли дотянул.

Встретил летчика сухо

Райский аэродром.

Он садился на брюхо,

Но не ползал на нем.

Он уснул — не проснулся,

Он запел — не допел.

Так что я вот вернулся,

Глядите — вернулся, —

Ну, а он — не успел.

Я кругом и навечно

виноват перед теми,

С кем сегодня встречаться

я почел бы за честь, —

Но хотя мы живыми

до конца долетели —

Жжет нас память и мучает совесть,

у кого, у кого она есть.

Кто-то скупо и четко

Отсчитал нам часы

Нашей жизни короткой,

Как бетон полосы, —

И на ней — кто разбился,

Кто взлетел навсегда…

Ну, а я приземлился,

А я приземлился, —

Вот какая беда…

Lied over de dode piloot

dubbele held

Sovjet Unie

Nikolai Skomorokhov

en zijn dode vriend

De hele oorlog voor de ogen

Ik bleef naar het huis reiken,

En hoewel hij opgewonden raakte...

gevochten in het bedrijfsleven,

Nou, hij had haast

een keer niet bukte -

En in de oorlog keerde heen en weer

voor twee jaar - gewoon niets.

Hoor zijn pols niet

Sinds de drieënveertigste lente, -

Nou, ik heb een duik genomen

In vooroorlogse dromen.

En ik zie eruit als een dwaas

En ik adem zwaar:

Hij was beter, vriendelijker,

Beter, beter -

Nou, ik heb geluk.

Ik leefde niet in de boezem,

dronk geen thee met de Heer,

Ik heb niet naar achteren gevraagd,

noch het lot onder de zoom, -

Maar vrouwen zwijgen voor mij

liet doorschemeren toen ze elkaar ontmoetten:

Als je daar voor altijd zou blijven -

misschien zou de mijne terugkomen?!

Voor mij is het geen mysterie

Hun droevige vraag,

Het is ook moeilijk voor mij

Wat voor hen niet uitkwam.

Ik kreeg het antwoord:

“Sorry, dat is intact!

Ik ben per ongeluk teruggekeerd

terug, terug,

Nou, die van jou is mislukt."

Hij schreeuwde op het einde

branden in het vliegtuig:

"Je leeft!

Je zal het maken!"

—

kwam door het lawaai.

We vlogen onder God

dichtbij het paradijs,

Hij steeg een beetje hoger en ging daar zitten,

Nou, ik heb de grond bereikt.

De piloot droog ontmoet

Paradijs vliegveld.

Hij zat op zijn buik

Maar kroop er niet op.

Hij viel in slaap - werd niet wakker,

Hij zong - eindigde niet.

Dus ik ben terug

Kijk - het is terug -

Nou, hij heeft het niet gehaald.

Ik ben in de buurt en voor altijd

schuldig voor degenen

Wie moet je vandaag ontmoeten?

Ik zou het een eer vinden -

Maar hoewel we leven

het einde bereikt -

Het geheugen verbrandt ons en het geweten kwelt ons,

wie, wie heeft het.

Iemand spaarzaam en duidelijk

telde de uren voor ons af

Ons leven is kort

Als een betonnen strook, -

En daarop - wie crashte,

Wie ging er voor altijd vandoor...

Nou, ik ben geland

En ik landde -

Hier is het probleem...