Песня конченого человека - Владимир Высоцкий

Истома ящерицей ползает в костях,

И сердце с трезвой головой не на ножах,

И не захватывает дух на скоростях,

Не холодеет кровь на виражах.

И не прихватывает горло от любви,

И нервы больше не в натяжку, хочешь — рви,

Повисли нервы, как веревки от белья,

И не волнует, кто кого — он или я.

Припев:

Я на коне, толкни — я с коня,

Только «не», только «ни» у меня.

Не пью воды, чтоб стыли зубы, питьевой,

И ни событий, ни людей не тороплю,

Мой лук валяется со сгнившей тетивой,

Все стрелы сломаны, я ими печь топлю.

Не наступаю и не рвусь, а как-то так,

Не вдохновляет даже самый факт атак,

Сорви-голов не принимаю и корю

Про тех, кто в омут с головой, — не говорю.

Припев:

Я на коне, толкни — я с коня,

Только «не», только «ни» у меня.

И не хочу ни выяснять, ни изменять

И ни вязать и ни развязывать узлы.

Углы тупые можно и не огибать,

Ведь после острых — это не углы.

Любая нежность душу не разбередит,

И не внушит никто, и не разубедит.

А так как чужды всякой всячины мозги,

То ни предчувствия не жмут, ни сапоги.

Припев:

Я на коне, толкни — я с коня,

Только «не», только «ни» у меня.

Не ноют раны, да и шрамы не болят,

На них наложены стерильные бинты,

Не бесят больше, не свербят, не теребят,

Ни мысли, ни вопросы, ни мечты.

Не знаю, скульптор в рост ли, в профиль слепит ли,

Ни пули в лоб не удостоюсь, ни петли.

Я весь прозрачный, как раскрытое окно,

И неприметный, как льняное полотно.

Припев:

Толка нет: толкани — я с коня.

Только «не», только «ни» у меня.

Ни философский камень больше не ищу,

Ни корень жизни — ведь уже нашли женьшень.

Не напрягаюсь, не стремлюсь, не трепещу

И не пытаюсь поразить мишень.

Устал бороться с притяжением земли,

Лежу — так больше расстоянье до петли,

И сердце дергается, словно не во мне,

Пора туда, где только «ни» и только «не».

Припев:

Я на коне, толкни — я с коня,

Только «не», только «ни» у меня.

Istoma kruipt als een hagedis in de botten,

En een hart met een nuchter hoofd is niet op messen,

En beneemt je niet de adem bij snelheden,

Het bloed wordt niet koud in bochten.

En grijpt de keel niet uit liefde,

En de zenuwen zijn niet langer een rek, als je wilt - traan,

Zenuwen hingen als touwen aan linnen,

En het maakt hem niet uit wie wie is - hij of ik.

Refrein:

Ik zit op een paard, duw - ik ben van een paard af,

Alleen "niet", alleen "geen van beide" voor mij.

Ik drink geen water om mijn tanden te bevriezen, drinkbaar,

En ik haast geen gebeurtenissen of mensen,

Mijn boog ligt met een rotte pees,

Alle pijlen zijn gebroken, ik gebruik ze om de kachel te verwarmen.

Ik stap niet op en ik scheur niet, maar op de een of andere manier,

Het inspireert zelfs niet het feit van de aanslagen,

Ik accepteer geen hoofden en ik verwijt

Ik heb het niet over degenen die met hun hoofd in een draaikolk zitten.

Refrein:

Ik zit op een paard, duw - ik ben van een paard af,

Alleen "niet", alleen "geen van beide" voor mij.

En ik wil er niet achter komen of veranderen

En geen knopen breien of losmaken.

Stompe hoeken kunnen niet worden gebogen,

Na scherpe zijn dit immers geen hoeken.

Elke tederheid zal de ziel niet irriteren,

En niemand zal inspireren, en niemand zal ontmoedigen.

En aangezien hersenen van alles vreemd zijn,

Noch voorgevoelens zijn strak, noch laarzen.

Refrein:

Ik zit op een paard, duw - ik ben van een paard af,

Alleen "niet", alleen "geen van beide" voor mij.

Wonden doen geen pijn, en littekens doen geen pijn,

Ze zijn bedekt met steriel verband,

Ze maken me niet meer kwaad, ze jeuken niet, ze plagen niet,

Geen gedachten, geen vragen, geen dromen.

Ik weet niet of de beeldhouwer lang is of blind van profiel,

Ik krijg geen kogel in het voorhoofd, noch een strop.

Ik ben helemaal transparant, als een open raam,

En onopvallend, als linnen.

Refrein:

Het heeft geen zin: duwen - ik ben van mijn paard.

Alleen "niet", alleen "geen van beide" voor mij.

Ik ben niet langer op zoek naar de steen der wijzen,

Niet de wortel van het leven - ginseng is immers al gevonden.

Ik span me niet in, ik streef niet, ik beef niet

En ik probeer het doel niet te raken.

Moe van het vechten tegen de zwaartekracht van de aarde,

Ik lieg - dus de afstand tot de lus is groter,

En het hart trilt, alsof het niet in mij is,

Het is tijd om te gaan waar alleen "geen van beide" en alleen "niet" is.

Refrein:

Ik zit op een paard, duw - ik ben van een paard af,

Alleen "niet", alleen "geen van beide" voor mij.