Памятник - Владимир Высоцкий

Я при жизни был рослым и стройным,

Не боялся ни слова, ни пули

И в привычные рамки не лез, —

Но с тех пор, как считаюсь покойным,

Охромили меня и согнули,

К пьедесталу прибив «Ахиллес».

Не стряхнуть мне гранитного мяса

И не вытащить из постамента

Ахиллесову эту пяту,

И железные ребра каркаса

Мертво схвачены слоем цемента, —

Только судороги по хребту.

Я хвалился косою саженью —

Нате смерьте!

-

Я не знал, что подвергнусь суженью

После смерти, —

Но в обычные рамки я всажен —

На спор вбили,

А косую неровную сажень —

Распрямили.

И с меня, когда взял я да умер,

Живо маску посмертную сняли

Расторопные члены семьи, —

И не знаю, кто их надоумил, —

Только с гипса вчистую стесали

Азиатские скулы мои.

Мне такое не мнилось, не снилось,

И считал я, что мне не грозило

Оказаться всех мертвых мертвей, —

Но поверхность на слепке лоснилась,

И могильною скукой сквозило

Из беззубой улыбки моей.

Я при жизни не клал тем, кто хищный,

В пасти палец,

Подходившие с меркой привычной —

Опасались, —

Но по снятии маски посмертной —

Тут же в ванной —

Гробовщик подошел ко мне с меркой

Деревянной…

А потом, по прошествии года, —

Как венец моего исправленья —

Крепко сбитый литой монумент

При огромном скопленье народа

Открывали под бодрое пенье, —

Под мое — с намагниченных лент.

Тишина надо мной раскололась —

Из динамиков хлынули звуки,

С крыш ударил направленный свет, —

Мой отчаяньем сорванный голос

Современные средства науки

Превратили в приятный фальцет.

Я немел, в покрывало упрятан, —

Все там будем!

-

Я орал в то же время кастратом

В уши людям.

Саван сдернули — как я обужен, —

Нате смерьте!

-

Неужели такой я вам нужен

После смерти?!

Командора шаги злы и гулки.

Я решил: как во времени оном —

Не пройтись ли, по плитам звеня?

-

И шарахнулись толпы в проулки,

Когда вырвал я ногу со стоном

И осыпались камни с меня.

Накренился я — гол, безобразен, —

Но и падая — вылез из кожи,

Дотянулся железной клюкой, —

И, когда уже грохнулся наземь,

Из разодранных рупоров все же

Прохрипел я похоже: «Живой!»

И паденье меня и согнуло,

И сломало,

Но торчат мои острые скулы

Из металла!

Не сумел я, как было угодно —

Шито-крыто.

Я, напротив, — ушел всенародно

Из гранита.

Tijdens mijn leven was ik lang en slank,

Was niet bang voor een woord of een kogel

En ik klom niet in het gebruikelijke kader, -

Maar aangezien ik als dood word beschouwd,

Ze hebben me verchroomd en gebogen,

"Achilles" op het voetstuk spijkeren.

Schud me geen granietvlees

En niet uit het voetstuk trekken

Achillespees,

En de ijzeren ribben van het frame

Dodelijk gegrepen door een laag cement, -

Alleen krampen in de wervelkolom.

Ik pochte op een schuine sazhen -

Hier ga je, sterf!

-

Ik wist niet dat ik zou worden verkleind

Na de dood -

Maar ik zit vast in het gebruikelijke kader -

Ze kregen ruzie,

En een schuine ongelijke vadem -

Rechtgetrokken.

En van mij, toen ik het nam en stierf,

Levendig het dodenmasker werd verwijderd

Aanhankelijke familieleden,

En ik weet niet wie ze bedacht heeft, -

Alleen met gips snijden ze het schoon

Aziatische jukbeenderen zijn van mij.

Ik heb het me niet voorgesteld, ik heb het niet gedroomd,

En ik dacht dat ik niet bedreigd werd

Doder blijken te zijn dan alle doden, -

Maar het oppervlak van de cast was glanzend,

En grafverveling

Van mijn tandeloze glimlach.

Tijdens mijn leven heb ik degenen die roofzuchtig zijn, niet

Vinger in de mond

Geschikt met de gebruikelijke maat -

gevreesd -

Maar na het verwijderen van het dodenmasker...

Daar in de badkamer -

Undertaker kwam naar me toe met een maatregel

Houten…

En dan, na een jaar, -

Als de kroon op mijn correctie -

Sterk neergehaald gegoten monument

Met een enorme menigte mensen

Open voor vrolijke zang, -

Onder de mijne - van gemagnetiseerde banden.

De stilte brak over me heen

Geluiden stroomden uit de luidsprekers,

Een gerichte lichtinval vanaf de daken, -

Mijn wanhoop verscheurde stem

Moderne middelen van wetenschap

Veranderd in een mooie falsetto.

Ik was dom, verborgen in een sprei, -

We zullen er allemaal zijn!

-

Ik schreeuwde tegelijkertijd als een castraat

In de oren van mensen.

De lijkwade werd afgetrokken - hoe ben ik geschoeid -

Hier ga je, sterf!

-

Is dit de manier waarop je me nodig hebt?

Na de dood?!

De voetstappen van de commandant zijn boos en dreunend.

Ik besloot: hoe op tijd het -

Wil je niet lopen, rinkelend op de platen?

-

En de menigte rende de steegjes in,

Toen ik kreunend mijn been uittrok

En stenen vielen van me af.

Ik leunde voorover - naakt, lelijk -

Maar zelfs vallen - uit de huid gekropen,

Hij stak zijn hand uit met een ijzeren stok, -

En, toen al op de grond neergestort,

Nog van gescheurde mondstukken

Ik kraakte als: "Levend!"

En de val boog me,

en brak

Maar mijn scherpe jukbeenderen steken uit

Van metaal!

Het is me niet gelukt, zoals je wilt -

Overdekt.

Integendeel, ik ben in het openbaar vertrokken

Van graniet.