Отгремели раскаты боёв - Владимир Высоцкий

Отгремели раскаты боев,

Зацветают ромашки во рвах.

Рано слушать еще соловьев.

Может, рано еще забывать?

Сколько теплых сказали мы слов

О погибших.

Слова — лишь слова.

Отгремели раскаты боев,

Не должны ничего забывать.

Сняв мундир, все равно ты солдат

— Сердце то же и красная кровь;

Раны веснами часто болят,

— Рано слушать еще соловьев.

Мы в огне закалялись боев,

В космос мы научились лететь,

Часто слушаем мы соловьев

— Все равно не должны забывать.

Помнить — это не только слова;

Память — сжать ее крепче в кулак!

Люди!

Мы не степная трава,

— Забывать не должны мы никак!

Помнить Курск и Орел, и Ростов

— Ничего не должны забывать.

«К испытаниям новым готов»,

— Не сказать должен ты — доказать.

Отгремели раскаты боев,

Зацветают ромашки во рвах.

Рано слушать еще соловьев,

Может, рано еще забывать?

Het gerommel van gevechten verstomde,

Madeliefjes bloeien in sloten.

Het is te vroeg om nog meer nachtegalen te horen.

Misschien is het te vroeg om te vergeten?

Hoeveel warme woorden hebben we gezegd

Over de doden.

Woorden zijn maar woorden.

Het gerommel van gevechten verstomde,

Je mag niets vergeten.

Nadat je je uniform hebt uitgetrokken, ben je nog steeds een soldaat

- Hetzelfde hart en rood bloed;

Wonden doen vaak pijn in het voorjaar,

- Het is te vroeg om nog meer nachtegalen te horen.

We waren getemperd in het vuur van veldslagen,

We leerden vliegen in de ruimte,

We luisteren vaak naar nachtegalen

“Toch mogen we niet vergeten.

Onthoud dat het niet alleen woorden zijn;

Geheugen - knijp het steviger in een vuist!

Mensen!

Wij zijn geen steppegras,

- We mogen niet vergeten!

Denk aan Kursk en Orel en Rostov

- Er mag niets vergeten worden.

“Klaar voor nieuwe proeven”,

- Je hoeft niet te zeggen - je moet bewijzen.

Het gerommel van gevechten verstomde,

Madeliefjes bloeien in sloten.

Het is te vroeg om nog meer nachtegalen te horen,

Misschien is het te vroeg om te vergeten?