Ошибка вышла - Владимир Высоцкий

Я был и слаб и уязвим, дрожал всем существом своим,

Кровоточил своим больным истерзанным нутром, —

И, словно в пошлом попурри, огромный лоб возник в двери

И озарился изнутри здоровым недобром.

Но властно дернулась рука: «Лежать лицом к стене!»

—

И вот мне стали мять бока на липком топчане.

А самый главный — сел за стол, вздохнул осатанело

И что-то на меня завел, похожее на «дело».

И что-то на меня завел, похожее на «дело».

Вот в пальцах цепких и худых смешно задергался кадык,

Нажали в пах, потом — под дых, на печень-бедолагу.

Когда давили под ребро — как екало мое нутро!

И кровью харкало перо в невинную бумагу.

В полубреду, в полупылу разделся донага, —

В углу готовила иглу нестарая карга, —

И от корней волос до пят по телу ужас плелся:

А вдруг уколом усыпят, чтоб сонный раскололся?!

А вдруг уколом усыпят, чтоб сонный раскололся?!

Он, потрудясь над животом, сдавил мне череп, а потом

Предплечья мне стянул жгутом и крови ток прервал.

Я, было, взвизгнул, но замолк, — сухие губы на замок, —

А он кряхтел, кривился, мок, писал и ликовал.

Он в раж вошел — знакомый раж, — но я как заору:

«Чего строчишь?

А ну, покажь секретную муру!..»

Подручный — бывший психопат — связал мои запястья, —

Тускнели, выложившись в ряд, орудия пристрастья.

Тускнели, выложившись в ряд, орудия пристрастья.

Я терт и бит, и нравом крут, могу — вразнос, могу — враскрут, —

Но тут смирят, но тут уймут — я никну и скучаю.

Лежу я, голый как сокол, а главный — шмыг да шмыг за стол —

Все что-то пишет в протокол, хоть я не отвечаю.

Нет, надо силы поберечь, а то ослаб, устал, —

Ведь скоро пятки станут жечь, чтоб я захохотал,

Держусь на нерве, начеку, но чувствую отвратно, —

Мне в горло сунули кишку — я выплюнул обратно.

Мне в горло сунули кишку — я выплюнул обратно.

Я взят в тиски, я в клещи взят — по мне елозят, егозят,

Все вызвать, выведать хотят, все пробуют на ощупь.

Тут не пройдут и пять минут, как душу вынут, изомнут,

Всю испоганят, изорвут, ужмут и прополощут.

«Дыши, дыши поглубже ртом!

Да выдохни, — умрешь!»

«У вас тут выдохни — потом навряд ли и вздохнешь!»

Во весь свой пересохший рот я скалюсь: «Ну, порядки!

Со мною номер не пройдет, товарищи-ребятки!»

Со мною номер не пройдет, товарищи-ребятки!"

Убрали свет и дали газ, доска какая-то зажглась, —

И гноем брызнуло из глаз, и булькнула трахея.

И он зверел, входил в экстаз, приволокли зачем-то таз…

Я видел это как-то раз — фильм в качестве трофея.

Ко мне заходят со спины и делают укол…

«Колите, сукины сыны, но дайте протокол!»

Я даже на колени встал, я к тазу лбом прижался;

Я требовал и угрожал, молил и унижался.

Я требовал и угрожал, молил и унижался.

Но туже затянули жгут, вон вижу я — спиртовку жгут,

Все рыжую чертовку ждут с волосяным кнутом.

Где-где, а тут свое возьмут!

А я гадаю, старый шут:

Когда же раскаленный прут — сейчас или потом?

Шабаш калился и лысел, пот лился горячо, —

Раздался звон — и ворон сел на белое плечо.

И ворон крикнул: «Nеvеrмоrе!»

— проворен он и прыток, —

Напоминает: прямо в морг выходит зал для пыток.

Напоминает: прямо в морг выходит зал для пыток.

Я слабо поднимаю хвост, хотя для них я глуп и прост:

«Эй!

За пристрастный ваш допрос придется отвечать!

Вы, как вас там по именам, — вернулись к старым временам!

Но протокол допроса нам обязаны давать!»

И я через плечо кошу на писанину ту:

«Я это вам не подпишу, покуда не прочту!»

Мне чья-то желтая спина ответила бесстрастно:

«А ваша подпись не нужна — нам без нее все ясно».

«А ваша подпись не нужна — нам без нее все ясно».

«Сестренка, милая, не трусь — я не смолчу, я не утрусь,

От протокола отопрусь при встрече с адвокатом!

Я ничего им не сказал, ни на кого не показал, —

Скажите всем, кого я знал: я им остался братом!»

Он молвил, подведя черту: «Читай, мол, и остынь!»

Я впился в писанину ту, а там — одна латынь…

В глазах — круги, в мозгу — нули, — проклятый страх, исчезни:

Они же просто завели историю болезни!

Они же просто завели историю болезни!

Ik was zowel zwak als kwetsbaar, beefde met mijn hele wezen,

Hij bloedde met zijn zieke, gekwelde darm, -

En als in een vulgaire potpourri verscheen er een enorm voorhoofd in de deur

En verlicht van binnenuit met gezond kwaad.

Maar de hand trilde heerszuchtig: "Ga met je gezicht naar de muur liggen!"

—

En dus begonnen ze mijn zijden te kneden op het plakkerige schraagbed.

En het belangrijkste - ging aan tafel zitten, zuchtte wild

En hij bracht iets over mij, vergelijkbaar met een "zaak".

En hij bracht iets over mij, vergelijkbaar met een "zaak".

Hier, in de hardnekkige en dunne vingers, trilde de adamsappel grappig,

Ze drukten in de lies en toen onder de buik op de lever van de arme kerel.

Toen ze onder de ribben drukten - wat klopte mijn ingewanden!

En de pen spuugde bloed in onschuldig papier.

In half delirium, in halve hitte uitgekleed, -

In de hoek was een oude heks een naald aan het klaarmaken, -

En van de wortels van het haar tot de tenen, verweven horror door het lichaam:

Wat als ze hem met een injectie inslapen zodat de slaperige breekt?!

Wat als ze hem met een injectie inslapen zodat de slaperige breekt?!

Hij werkte aan mijn buik, kneep in mijn schedel en toen

Hij trok aan mijn onderarmen met een tourniquet en de bloedstroom werd onderbroken.

Ik gilde, maar viel stil, - droge lippen naar het kasteel, -

En hij kreunde, trok een grimas, bevochtigde, schreef en verheugde zich.

Hij werd woedend - een bekende woede - maar ik hoe te schreeuwen:

"Wat ben je aan het schrijven?

Nou, laat me de geheime mura zien!....”

Assistent - een voormalig psychopaat - bond mijn polsen vast, -

Gedimd, op een rij gelegd, de instrumenten van passie.

Gedimd, op een rij gelegd, de instrumenten van passie.

Ik wrijf en sla, en mijn humeur is koel, ik kan - leuren, ik kan - hype, -

Maar hier zullen ze nederig zijn, maar hier zullen ze wegnemen - ik buig en mis.

Ik lig naakt als een valk, en de belangrijkste - snuffelend en snuffelend aan tafel -

Iedereen schrijft iets in het protocol, hoewel ik niet antwoord.

Nee, je moet je krachten sparen, anders ben je zwak, moe, -

Immers, binnenkort zullen de hakken branden, zodat ik lach,

Ik blijf op mijn hoede, op mijn hoede, maar ik voel me walgelijk, -

Ze stopten een darm in mijn keel - ik spuugde het weer uit.

Ze stopten een darm in mijn keel - ik spuugde het weer uit.

Ik word in een bankschroef gegrepen, ik word in een tang gegrepen - ze kruipen over me heen, ze kruipen over me heen,

Iedereen wil bellen, erachter komen, iedereen probeert het op de tast.

Er gaan hier nog geen vijf minuten voorbij, wanneer de ziel eruit wordt gehaald, verpletterd,

Alles zal verontreinigd, gescheurd, uitgeperst en afgespoeld worden.

“Adem, adem diep door je mond!

Ja, adem uit - je gaat dood!

"Adem hier uit - dan is het onwaarschijnlijk dat je zelfs maar zult ademen!"

Met heel mijn uitgedroogde mond ontblootte ik mijn tanden: “Nou, bestel!

Het nummer werkt niet bij mij, kameraden-jongens!

Het nummer werkt niet bij mij, kameraden-jongens!"

Ze deden het licht uit en deden het gas aan, een soort bord lichtte op, -

En pus spatte uit de ogen en de luchtpijp borrelde.

En hij werd razend, raakte in extase, om de een of andere reden sleepten ze het bassin ...

Ik heb het een keer gezien - een film als trofee.

Ze komen van achteren naar me toe en geven me een injectie...

"Injecteren, klootzakken, maar geef het protocol!"

Ik ging zelfs op mijn knieën, ik drukte mijn voorhoofd tegen het bekken;

Ik eiste en bedreigde, smeekte en vernederde mezelf.

Ik eiste en bedreigde, smeekte en vernederde mezelf.

Maar ze hebben de tourniquet strakker gemaakt, zie ik daar - ze branden de spirituslamp,

Heel de rode duivel wacht met een haarzweep.

Waar, waar en dan nemen ze hun eigen!

En ik denk, oude nar:

Wanneer is de roodgloeiende staaf - nu of later?

De sabbat was heet en kaal, het zweet goot heet, -

Er klonk een gerinkel - en de raaf zat op de witte schouder.

En de raaf riep: "Nooit meer!"

- hij is behendig en snel, -

Doet me denken: een martelkamer komt uit in het mortuarium.

Doet me denken: een martelkamer komt uit in het mortuarium.

Ik hef mijn staart zwakjes op, hoewel ik voor hen dom en simpel ben:

"Hoi!

U zult moeten antwoorden op uw bevooroordeelde ondervraging!

Jij, zoals je bij naam wordt genoemd, bent teruggekeerd naar de oude tijd!

Maar het verhoorprotocol moet aan ons worden gegeven!”

En ik maai over mijn schouder bij dat gekrabbel:

"Ik zal dit niet voor je ondertekenen voordat ik het heb gelezen!"

Iemands gele rug antwoordde me onbewogen:

"Maar uw handtekening is niet nodig - alles is ons duidelijk zonder."

"Maar uw handtekening is niet nodig - alles is ons duidelijk zonder."

"Zuster, schat, wees niet bang - ik zal niet zwijgen, ik zal mezelf niet afvegen,

Ik ga van het protocol af als ik een advocaat ontmoet!

Ik heb niets tegen ze gezegd, ik heb ze aan niemand laten zien, -

Zeg tegen iedereen die ik kende: ik ben hun broer gebleven!”

Hij zei, een lijn trekkend: "Lees, zeggen ze, en koel af!"

Ik verdiepte me in dat gekrabbel, en er is alleen Latijn ...

Er zijn kringen in de ogen, nullen in de hersenen, verdomde angst, verdwijnen:

Ze hebben net een medische geschiedenis afgenomen!

Ze hebben net een medische geschiedenis afgenomen!