Нас не нужно жалеть - Владимир Высоцкий

Нас не нужно жалеть, ведь и мы никого б не жалели.

Мы пред нашим комбатом, как пред Господом Богом — чисты.

На живых порыжели от крови и глины шинели,

На могилах у мертвых расцвели голубые цветы.

Расцвели и опали… Проходит четвертая осень.

Наши матери плачут, ровесницы молча грустят.

Мы не знали любви, не изведали счастья ремесел,

Нам досталась на долю нелегкая участь солдат.

У погодков моих: ни стихов, ни любви, ни покоя —

Только сила и зависть.

А когда мы вернемся с войны —

Все долюбим сполна и напишем, ровесник, такое:

Что отцами-солдатами будут гордится сыны.

Кто вернется — долюбит?

Нет!

Сердца на это не хватит,

И не надо погибшим, чтоб живые любили за них.

Нет мужчины в семье — нет детей, нет хозяина в хате.

Разве горю такому помогут рыданья живых?

Ну, а кто не вернется?

Кому долюбить не придется?

Ну, а кто в 41'ом первою пулей сражен?

Зарыдает ровесница, мать на пороге забьется, —

У погодков моих: ни стихов, ни покоя, ни жен.

Нас не нужно жалеть, ведь и мы никого б не жалели.

Кто в атаку ходил, кто делился последним куском.

Тот поймет эту правду, она к нам в окопы и щели.

Приходила поспорить ворчливым, охрипшим баском.

Пусть живые запомнят, и пусть поколения знают:

Эту взятую с боем суровую правду солдат.

И твои костыли, и смертельная рана сквозная.

И могилы над волгой, где тысячи юных лежат.

Это наша судьба, это с ней мы ругались и пели;

Подымались в атаку и рвали над Бугом мосты.

А когда мы вернемся, — а мы возвратимся с победой,

Все, как черти, упрямы, как люди, живучи и злы, —

Пусть нами пива наварят и мяса нажарят к обеду,

Чтоб на ножках дубовых повсюду ломились столы.

Мы поклонимся в ноги родным исстрадавшимся людям.

Матерей расцелуем и подруг, что дождались, любя.

Вот когда мы вернемся и победу штыками добудем.

Все долюбим, ровесник, и работу найдем для себя.

Это наша судьба, это с ней мы ругались и пели.

Подымались в атаку, и рвали над буком мосты.

Нас не нужно жалеть, ведь и мы никого б не жалели,

Мы пред нашей Россией и в трудное время чисты.

Узнай больше о Басте!

We hoeven geen medelijden te hebben, want we zouden ook met niemand medelijden hebben.

We zijn rein voor onze bataljonscommandant, zoals voor de Here God.

Overjassen werden rood van het bloed en de klei op de levenden,

Blauwe bloemen bloeiden op de graven van de doden.

Bloeide en viel... De vierde herfst komt voorbij.

Onze moeders huilen, onze leeftijdsgenoten zijn stil verdrietig.

We kenden geen liefde, we ervoeren niet het geluk van ambachten,

We hebben het harde lot van soldaten ondergaan.

Bij mijn weer: geen poëzie, geen liefde, geen vrede -

Alleen kracht en afgunst.

En als we terugkomen van de oorlog -

Laten we alles volledig liefhebben en schrijven, peer, dit:

Dat zonen trots zullen zijn op hun vaders-soldaten.

Wie zal terugkeren - zal liefhebben?

Niet!

Het hart is hier niet genoeg voor

En de doden hebben de levenden niet nodig om van hen te houden.

Er is geen man in het gezin - geen kinderen, geen eigenaar in de hut.

Kunnen de snikken van de levenden zo'n verdriet helpen?

Nou, wie komt er niet terug?

Wie zal niet moeten behagen?

Welnu, wie werd in 1941 door de eerste kogel getroffen?

Een leeftijdsgenoot zal snikken, een moeder zal op de drempel slaan, -

Bij mijn weer: geen poëzie, geen vrede, geen vrouwen.

We hoeven geen medelijden te hebben, want we zouden ook met niemand medelijden hebben.

Wie ging in de aanval, wie deelde het laatste stuk.

Hij zal deze waarheid begrijpen, het is voor ons in de loopgraven en scheuren.

Ze kwam ruzie maken met een humeurige, hese Bask.

Laat de levenden herinneren, en laat generaties weten:

Deze harde waarheid van de soldaten, genomen met de strijd.

En je krukken, en een dodelijke wond door.

En graven boven de Wolga, waar duizenden jonge mensen liggen.

Dit is ons lot, het was met haar dat we vloekten en zongen;

Ze gingen in de aanval en scheurden de bruggen over de Bug.

En als we terugkeren - en we keren terug met overwinning,

Iedereen, net als de duivel, is koppig, net als mensen, vasthoudend en slecht, -

Laten we bier brouwen en vlees braden voor het avondeten,

Zodat tafels overal breken op eiken poten.

We zullen buigen aan de voeten van onze dierbare, lijdende mensen.

Laten we moeders en vriendinnen kussen die liefdevol wachtten.

Dan zullen we terugkeren en winnen met bajonetten.

We zullen van alles houden, even oud, en we zullen een baan voor onszelf vinden.

Dit is ons lot, met haar hebben we gezworen en gezongen.

Ze gingen in de aanval en scheurden de bruggen over de beuk.

We hoeven geen medelijden te hebben, want we zouden met niemand medelijden hebben,

We zijn schoon voor ons Rusland en in moeilijke tijden.

Lees meer over Bast!