Мой Гамлет - Владимир Высоцкий

Я только малость объясню в стихе —

На все я не имею полномочий…

Я был зачат, как нужно, во грехе —

В поту и нервах первой брачной ночи.

Я знал, что, отрываясь от земли, —

Чем выше мы, тем жестче и суровей;

Я шел спокойно прямо в короли

И вел себя наследным принцем крови.

Я знал — все будет так, как я хочу,

Я не бывал внакладе и в уроне,

Мои друзья по школе и мечу

Служили мне, как их отцы — короне.

Не думал я над тем, что говорю,

И с легкостью слова бросал на ветер —

Мне верили и так, как главарю,

Все высокопоставленные дети.

Пугались нас ночные сторожа,

Как оспою, болело время нами.

Я спал на кожах, мясо ел с ножа

И злую лошадь мучил стременами.

Я знал — мне будет сказано: «Царуй!»

—

Клеймо на лбу мне рок с рожденья выжег.

И я пьянел среди чеканных сбруй,

Был терпелив к насилью слов и книжек.

Я улыбаться мог одним лишь ртом,

А тайный взгляд, когда он зол и горек,

Умел скрывать, воспитанный шутом, —

Шут мертв теперь: «Аминь!»

Бедняга Йорик!..

Но отказался я от дележа

Наград, добычи, славы, привилегий:

Вдруг стало жаль мне мертвого пажа,

Я объезжал зеленые побеги…

Я позабыл охотничий азарт,

Возненавидел и борзых, и гончих,

Я от подранка гнал коня назад

И плетью бил загонщиков и ловчих.

Я видел — наши игры с каждым днем

Все больше походили на бесчинства, —

В проточных водах по ночам, тайком

Я отмывался от дневного свинства.

Я прозревал, глупея с каждым днем,

Я прозевал домашние интриги.

Не нравился мне век, и люди в нем

Не нравились, — и я зарылся в книги.

Мой мозг, до знаний жадный, как паук,

Все постигал: недвижность и движенье, —

Но толка нет от мыслей и наук,

Когда повсюду им опроверженье.

С друзьями детства перетерлась нить,

Нить Ариадны оказалась схемой.

Я бился над словами «быть, не быть»,

Как над неразрешимою дилеммой.

Но вечно, вечно плещет море бед, —

В него мы стрелы мечем — в сито просо,

Отсеивая призрачный ответ

От вычурного этого вопроса.

Зов предков слыша сквозь затихший гул,

Пошел на зов, — сомненья крались с тылу,

Груз тяжких дум наверх меня тянул,

А крылья плоти вниз влекли, в могилу.

В непрочный сплав меня спаяли дни —

Едва застыв, он начал расползаться.

Я пролил кровь, как все, — и, как они,

Я не сумел от мести отказаться.

А мой подъем пред смертью — есть провал.

Офелия!

Я тленья не приемлю.

Но я себя убийством уравнял

С тем, с кем я лег в одну и ту же землю.

Я Гамлет, я насилье презирал,

Я наплевал на датскую корону, —

Но в их глазах — за трон я глотку рвал

И убивал соперника по трону.

Но гениальный всплеск похож на бред,

В рожденьи смерть проглядывает косо.

А мы все ставим каверзный ответ

И не находим нужного вопроса.

Ik zal slechts een beetje uitleggen in een vers -

Ik heb niet overal de bevoegdheid voor...

Ik werd verwekt, zoals het zou moeten zijn, in zonde -

In het zweet en de zenuwen van de huwelijksnacht.

Ik wist dat, de grond verlatend, -

Hoe hoger we zijn, hoe harder en strenger;

Ik liep rustig recht naar de koningen

En gedroeg zich als de kroonprins van het bloed.

Ik wist dat alles zou zijn zoals ik wil,

Ik heb geen verlies en schade gehad,

Mijn school- en zwaardvrienden

Ze dienden mij zoals hun vaders de kroon dienden.

Ik dacht niet na over wat ik zei,

En met gemak gooide hij woorden in de wind -

Ze geloofden ook dat ik, als leider,

Allemaal hooggeplaatste kinderen.

De nachtwakers waren bang voor ons,

Als pokken deed de tijd ons pijn.

Ik sliep op vellen, at vlees van een mes

En hij martelde het boze paard met stijgbeugels.

Ik wist dat mij zou worden verteld: "Koning!"

—

Het lot heeft vanaf mijn geboorte het stigma op mijn voorhoofd gebrand.

En ik werd dronken tussen het achtervolgde harnas,

Hij had geduld met het geweld van woorden en boeken.

Ik kon alleen maar lachen met mijn mond,

En een geheime blik, wanneer hij boos en verbitterd is,

Hij wist hoe hij zich moest verstoppen, opgevoed door een nar, -

De nar is nu dood: "Amen!"

Arme Yorick!

Maar ik weigerde te delen

Awards, buit, roem, privileges:

Plots kreeg ik medelijden met de dode pagina,

Ik omcirkelde de groene scheuten...

Ik vergat de passie van jagen

Haatte zowel windhonden als honden,

Ik reed het paard terug van het gewonde dier

En sloegen kloppers en jagers met een zweep.

Ik zag onze games elke dag

Meer en meer leken op wreedheden, -

In stromend water 's nachts, stiekem

Ik was mezelf van de varkens overdag.

Ik begon te zien, en werd elke dag dommer,

Ik miste binnenlandse intriges.

Ik hield niet van de eeuw, en de mensen erin

Ik vond het niet leuk - en ik begroef mezelf in boeken.

Mijn brein, gretig naar kennis, als een spin,

Hij begreep alles: onbeweeglijkheid en beweging, -

Maar gedachten en wetenschappen hebben geen zin,

Als ze overal worden weerlegd.

De draad is gerafeld bij jeugdvrienden,

De draad van Ariadne bleek een plan te zijn.

Ik worstelde met de woorden "te zijn, niet te zijn",

Als een onoplosbaar dilemma.

Maar voor altijd, voor altijd spettert de zee van problemen, -

We schieten er pijlen in - in een zeef van gierst,

Het spookachtige antwoord verwijderen

Van deze mooie vraag.

Het horen van de roep van de voorouders door het gedempte gerommel,

Ik ging naar de oproep - twijfels kropen van achteren,

Een lading zware gedachten trok me omhoog,

En de vleugels van het vlees werden naar beneden gesleept in het graf.

De dagen soldeerden me in een fragiele legering -

Nauwelijks bevroren begon hij zich uit te spreiden.

Ik vergoot bloed zoals iedereen - en net als zij,

Ik kon wraak niet weigeren.

En mijn opkomst voor de dood is een mislukking.

Ophelia!

Ik accepteer geen verval.

Maar ik heb mezelf gelijkgesteld met moord

Met degene met wie ik in hetzelfde land lag.

Ik ben Hamlet, ik veracht geweld,

Ik gaf niets om de Deense kroon, -

Maar in hun ogen - voor de troon scheurde ik mijn keel

En hij doodde een tegenstander op de troon.

Maar een ingenieuze plons is als delirium,

Bij de geboorte lijkt de dood achterdochtig.

En we hebben allemaal een lastig antwoord gegeven

En we vinden niet de juiste vraag.