Баллада о книжных детях - Владимир Высоцкий

Средь оплывших свечей и вечерних молитв,

Средь военных трофеев и мирных костров

Жили книжные дети, не знавшие битв,

Изнывая от детских своих катастроф.

Детям вечно досаден

Их возраст и быт —

И дрались мы до ссадин,

До смертных обид,

Но одежды латали

Нам матери в срок —

Мы же книги глотали,

Пьянея от строк.

Липли волосы нам на вспотевшие лбы,

И сосало под ложечкой сладко от фраз,

И кружил наши головы запах борьбы,

Со страниц пожелтевших слетая на нас.

И пытались постичь

Мы, не знавшие войн,

За воинственный клич

Принимавшие вой,

Тайну слова "приказ",

Назначенье границ,

Смысл атаки и лязг

Боевых колесниц.

А в кипящих кострах прежних боен и смут

Столько пищи для маленьких наших мозгов!

Мы на роли предателей, трусов, иуд

В детских играх своих назначали врагов.

И злодея следам

Не давали остыть,

И прекраснейших дам

Обещали любить;

И, друзей успокоив

И ближних любя,

Мы на роли героев

Вводили себя.

Только в грёзы нельзя насовсем убежать:

Краткий век у забав — столько боли вокруг!

Попытайся ладони у мёртвых разжать

И оружье принять из натруженных рук.

Испытай, завладев

Ещё тёплым мечом

И доспехи надев, —

Что почём, что почём!

Разберись, кто ты: трус

Иль избранник судьбы —

И попробуй на вкус

Настоящей борьбы.

И когда рядом рухнет израненный друг

И над первой потерей ты взвоешь, скорбя,

И когда ты без кожи останешься вдруг

Оттого, что убили его — не тебя,

Ты поймёшь, что узнал,

Отличил, отыскал

По оскалу забрал —

Это смерти оскал!

Ложь и зло — погляди,

Как их лица грубы,

И всегда позади

Вороньё и гробы!

Если мяса с ножа

Ты не ел ни куска,

Если руки сложа

Наблюдал свысока,

А в борьбу не вступил

С подлецом, с палачом, —

Значит в жизни ты был

Ни при чём, ни при чём!

Tussen de gezwollen kaarsen en avondgebeden,

Tussen oorlogstrofeeën en vreedzame vreugdevuren

Leefde boekkinderen die de veldslagen niet kenden,

Moe van hun kinderrampen.

Kinderen zijn altijd geïrriteerd

Hun leeftijd en levensstijl

En we vochten tot de blauwe plekken,

Tot dodelijke beledigingen

Maar de kleren waren opgelapt

Wij moeders op tijd -

We aten boeken

Dronken aan de lijn

Haar plakte aan onze bezwete voorhoofden,

En zoog zoet van zinnen in de lepel,

En de geur van strijd omcirkelde onze hoofden,

Van de vergeelde pagina's die naar ons toe vliegen.

En probeerde het te begrijpen

Wij, die geen oorlogen kenden,

Voor de strijdkreet

Degenen die het gehuil ontvingen

Het geheim van het woord "bestellen",

grenzen stellen,

Betekenis van aanval en gekletter

Oorlogswagens.

En in de kokende vuren van de oude slachthuizen en problemen

Zoveel voedsel voor onze kleine hersenen!

We spelen de rol van verraders, lafaards, Judas

In kinderspellen stelden ze hun vijanden aan.

En de voetstappen van de schurk

Heb het niet laten afkoelen

En de mooiste dames

Ze beloofden lief te hebben

En geruststellende vrienden

En van je buren houden

Wij zijn de helden

Ze stelden zich voor.

Alleen in dromen kun je niet voorgoed wegrennen:

Een korte leeftijd van plezier - zoveel pijn in de buurt!

Probeer de handpalmen van de doden te openen

En neem wapens uit hardwerkende handen.

Ervaar het door bezit te nemen

Nog een warm zwaard

En harnas dragen,

Wat is er wat is er!

Ontdek wie je bent: een lafaard

Of de uitverkorene van het lot -

En proef het

Echte strijd.

En wanneer een gewonde vriend in de buurt instort

En over het eerste verlies zul je huilen, rouwend,

En als je ineens zonder huid blijft

Omdat ze hem hebben vermoord - niet jij,

Je zult begrijpen wat je hebt geleerd

Onderscheiden, gevonden

Hij nam het op een grijns -

Dit is de grijns van de dood!

Leugens en kwaad - kijk

Hoe hun gezichten ruw zijn

En altijd achter

Kraaien en doodskisten!

Als het vlees van het mes

Je hebt nog geen enkel stuk gegeten

Als de handen gevouwen zijn

Van bovenaf bekeken

En deed niet mee aan de strijd

Met een schurk, met een beul, -

Dus in het leven was je

Niets niets!