Баллада о брошенном корабле - Владимир Высоцкий

Капитана в тот день называли на ты,

Шкипер с юнгой сравнялись в талантах,

Распрямляя хребты и срывая бинты,

Бесновались матросы на вантах.

Двери наших мозгов посрывало с петель.

В миражи берегов, покрывала земель —

Этих обетованных, желанных,

И колумбовых, и магелланных!

Только мне берегов не видать и земель,

С хода в девять узлов сел по горло на мель,

А y всех молодцов благородная цель,

И в конце-то концов, я ведь сам сел на мель!

И ушли корабли, мои братья, мой флот,

Кто чувствительней, брызги сглотнули.

Без меня продолжался великий поход,

На меня ж парусами махнули.

И погоду, и случай безбожно кляня,

Мои пасынки кучей бросали меня.

Вот со шлюпок два залпа — и ладно —

От Колумба и от Магеллана.

Я пью пену, волна не доходит до рта,

И от палуб до дна обнажились борта,

А бока мои грязны — таи, не таи,

Так любуйтесь на язвы и раны мои!

Вот дыра y ребра — это след от ядра,

Вот рубцы от тарана, и даже

Видны шрамы от крючьев — какой-то пират

Мне хребет перебил в абордаже.

Киль, как старый, неровный гитаровый гриф —

Это брюхо вспорол мне коралловый риф.

Задыхаюсь, гнию, так бывает:

И просоленное загнивает.

Ветры кровь мою пьют и сквозь щели снуют

Прямо с бака на ют меня ветры добьют.

Я под ними стою от утра до утра,

Гвозди в душу мою забивают ветра!

И гулякой хмельным все швыряют вверх дном

Эти ветры, незванные гости.

Захлебнуться бы им в моих трюмах вином

Или с мели сорвать меня в злости!

Я уверовал в это, как загнанный зверь,

Но не злобные ветры нужны мне теперь,

Мои мачты, как дряблые руки,

Паруса, словно груди старyхи.

Будет чудо восьмое, и добрый прибой

Мое тело омоет живою водой,

Море, божья роса, с меня снимет табу,

Вздует мне паруса, будто жилы на лбу!

Догоню я своих, догоню и прощу

Позабывшую помнить армаду.

И команду свою я обратно пущу,

Я ведь зла не держу на команду!

Только, кажется, нет больше места в строю!

— Плохо шутишь, корвет, потеснись, раскрою!

Как же так?

Я ваш брат, я ушел от беды,

Полевее фрегат, всем нам хватит воды!

До чего ж вы дошли, значит, что мне — уйти?

Если был на мели — Дальше нету пути?!

Разомкните ряды, Все же мы — корабли!

Всем нам хватит воды, всем нам хватит земли,

Этой обетованной, желанной,

И колумбовой, и магелланной!

De kapitein die dag heette u,

De schipper en de scheepsjongen waren gelijk in talenten,

Het rechttrekken van de ruggen en het afscheuren van het verband,

De matrozen op de lijkwaden raasden.

De deuren van onze hersenen werden uit hun scharnieren gerukt.

In de luchtspiegelingen van de kusten, bedekten de landen -

Deze beloofde, gewenste,

Zowel Colombiaans als Magelhaen!

Alleen kan ik de kusten en landen niet zien,

Met een koers van negen knopen liep ik aan de grond,

En alle goede kerels hebben een nobel doel,

En uiteindelijk liep ik zelf vast!

En de schepen vertrokken, mijn broers, mijn vloot,

Wie gevoeliger is, spray ingeslikt.

Zonder mij ging de grote campagne door,

Ze zwaaiden met de zeilen naar me.

Zowel het weer als het toeval schaamteloos vloekend,

Mijn stiefkinderen lieten me massaal in de steek.

Hier zijn twee salvo's van de boten - en oké -

Van Columbus en van Magellan.

Ik drink schuim, de golf bereikt mijn mond niet,

En van de dekken tot de bodem waren de zijkanten zichtbaar,

En mijn kanten zijn vies - verstop je niet,

Dus bewonder mijn zweren en wonden!

Hier is een gat en een rand - dit is een spoor van de kern,

Hier zijn de littekens van de stormram, en zelfs

Je kunt de littekens van de haken zien - een soort piraat

Mijn ruggengraat was gebroken bij het instappen.

Kiel, als een oude, ongelijke gitaarhals -

Deze buik werd voor mij opengescheurd door een koraalrif.

Ik stik, rot, het gebeurt:

En wat is gezouten rot.

De wind drinkt mijn bloed en haast zich door de kieren

De wind zal me direct van de tank afmaken.

Ik sta onder hen van de ochtend tot de ochtend,

Spijkers in mijn ziel verstoppen de wind!

En dronken feestvierders gooien alles op zijn kop

Deze winden, ongenode gasten.

Ze zouden stikken in wijn in mijn ruimen

Of scheur me van de grond in woede!

Ik geloofde erin als een opgejaagd dier,

Maar ik heb nu geen boze winden nodig,

Mijn masten zijn als slappe armen

Zeilt als de borsten van een oude vrouw.

Er zal een achtste wonder zijn, en een goede branding

Was mijn lichaam met levend water,

De zee, Gods dauw, zal het taboe van mij wegnemen,

Het zal mijn zeilen blazen als aderen op mijn voorhoofd!

Ik zal de mijne inhalen, inhalen en vergeven

Vergeten de armada te onthouden.

En ik zal mijn bevel terugsturen,

Ik koester geen wrok tegen het team!

Alleen, zo lijkt het, is er geen ruimte meer in de gelederen!

"Je maakt geen grapje, korvet, maak ruimte, ik maak hem open!"

Hoezo dat?

Ik ben je broer, ik ben uit de problemen geraakt,

Links van het fregat hebben we allemaal genoeg water!

Waar ben je toe gekomen, betekent het dat ik moet vertrekken?

Als je aan de grond zou zijn - Er is geen verdere manier ?!

Open je gelederen, we zijn nog steeds schepen!

We hebben allemaal genoeg water, we hebben allemaal genoeg land,

Dit beloofde, gewenste,

En Colombiaans en Magelhaen!