Вкус тишины - ВиСтанция

Тишина — женщина, с которой никогда не скучно.

Она то рысью бежит, то замедляет шаги.

Она нема, но может понимать и слушать.

Молча возвращается, когда устанет быть с другим.

Она грустит, когда смеяться хочется, но мнима.

Когда один, она летит к тебе, чтоб рассмешить.

Когда ты послушно прощаешь смело ей любую обиду,

Она пылает в красоте сумбурных нот любви.

Что такое Тишина?

Чей-то вымысел, может?

Чьи-то сны?

Мечты?

Пустые слова?

Что такое тишина и что ей я должен,

Если каждый день она приходит навестить меня?

За стенами звёзды застенчиво прячутся в небе

Не было ни дня, когда я не устал бы ждать…

Только одиночество порой кричит в немом гневе:

Тишину не позволено перебивать…

Что это всё-таки?

Молчанье или крик?

Старость или молодость?

Выход или тупик?

Тишина… Что это.

Завтра или бесконечность?

Жалость, радость, страсть, любовь или бесчеловечность?

Тишина… Когда она близко, но не с тобой,

Может быть нужной, может быть совершенно чужой,

Может быть суженой, может — просто прохожей,

В каждом обличии разной, но как 2 берега схожей.

Сестра пустого одиночества — и только…

Их черты лица можно узнать, когда твои глаза смотрят на неё

Не как на лоно чистоты и долга,

Как на девушку, чьи шалости не исказить слезам.

Если человек уверен, что он один

Разбудил в себе пустую жалость, он ошибся.

Рядом одиночество и тишины раскол картин,

Ты хотел вернуть их цены — жаль, что не решился.

Тишина всегда впереди на шаг, всегда знает

То, что ты узнаешь спустя часы, а может, дни.

Тишина, куда ты убегаешь, если засыпаю,

Если сотни лиц вокруг меня и я среди.

Тишина… Мы часто произносим её имя,

Даже не задумавшись, зовём её к себе.

Тишина… И шарм её, и пылкий шёпот не остынет

До тех пор, пока она со мной, пока она во мне.

Тишина — свободы узник.

Виной всему мы:

Нам необходимо быть в её компании святым.

Только почему она лишает нас рассудка,

Оставаясь хоть на сутки возле наших грёз?

Тишина… Она кругом: она с другим, она с другой,

Она то в высь взмывает, то блуждает где-то рядом,

Прячет рукописные стихи и ноты жжёт порой

Слепит, словно на снегу рябина зимняя в багряном.

Тишина на кончиках ресниц и на ладони,

Совершенные черты молодого тела…

Пыль держит под замком моё дыхание в огне агонии

Замерзает ревность, если я её впустил.

Выпиваю до последней капли её слёзы,

Чувствую на вкус, из-за чего она их льёт.

Я пойду на всё, ради её малейшей просьбы…

Тишина… Она мне дарит всё и всё крадёт

Огни ночных проспектов

Мелькали тусклым светом

Ветер говорил со мной

Вдали я слышал вкус Тишины…

Stilte is een vrouw met wie het nooit saai is.

Ze rent in draf of vertraagt ​​​​haar stappen.

Ze is stom, maar ze kan begrijpen en luisteren.

Komt stil terug als het moe is om bij een ander te zijn.

Ze is verdrietig als ze wil lachen, maar denkbeeldig.

Als ze alleen is, vliegt ze naar je toe om je aan het lachen te maken.

Wanneer je haar gehoorzaam elke overtreding vrijmoedig vergeeft,

Ze straalt in de schoonheid van de chaotische tonen van liefde.

Wat is stilte?

Iemands uitvinding misschien?

Wiens dromen?

Dromen?

Lege woorden?

Wat is stilte en wat heb ik eraan te danken,

Als ze me elke dag komt bezoeken?

Achter de muren verbergen de sterren zich verlegen in de lucht

Er was geen dag dat ik het wachten niet beu zou worden...

Alleen eenzaamheid schreeuwt soms in stomme woede:

Stilte mag niet worden onderbroken...

Wat is het eigenlijk?

Stilte of schreeuwen?

Ouderdom of jeugd?

Exit of doodlopende weg?

Stilte... Wat is het.

Morgen of oneindig?

Medelijden, vreugde, passie, liefde of onmenselijkheid?

Stilte... Als het dichtbij is, maar niet bij jou,

Het kan nodig zijn, het kan volkomen vreemd zijn,

Misschien vernauwd, misschien gewoon een voorbijganger,

In elke gedaante is anders, maar zoals 2 kusten zijn vergelijkbaar.

Zuster van lege eenzaamheid - en alleen ...

Hun gelaatstrekken zijn te herkennen als je ogen naar haar kijken

Niet zoals in de boezem van reinheid en plicht,

Als een meisje wiens grappen niet vervormd kunnen worden door tranen.

Als een persoon zeker weet dat hij alleen is

Hij ontwaakte leeg medelijden in zichzelf, hij vergiste zich.

Bijna eenzaamheid en stilte splitsen foto's,

Je wilde hun prijzen teruggeven - het is jammer dat je niet durfde.

Stilte is altijd een stap voor, weet altijd

Wat je zult ontdekken na uren, of misschien dagen.

Stilte, waar ren je weg als ik in slaap val,

Als er honderden gezichten om me heen zijn en ik ben erbij.

Stilte... We zeggen vaak haar naam,

Zonder na te denken roepen we haar bij ons.

Stilte... En zijn charme en vurige gefluister zal niet afkoelen

Zolang ze bij mij is, zolang ze in mij is.

Stilte is een gevangene van vrijheid.

Het is allemaal onze schuld:

We moeten heilig zijn in haar gezelschap.

Waarom berooft het ons van de rede,

Ten minste een dag in de buurt van onze dromen blijven?

Stilte... Ze is overal: ze is met een ander, ze is met een ander,

Ze stijgt op en dwaalt dan ergens in de buurt,

Verbergt handgeschreven gedichten en verbrandt soms notities

Het verblindt als winterlijsterbes in karmozijnrood op de sneeuw.

Stilte op de toppen van de wimpers en op de handpalm,

Perfecte eigenschappen van een jong lichaam...

Het stof houdt mijn adem opgesloten in het vuur van de doodsangst

Jaloezie bevriest als ik het binnenlaat.

Ik drink tot de laatste druppel van haar tranen,

Ik kan proeven waarom ze ze inschenkt.

Ik zal alles doen voor haar geringste verzoek...

Stilte... Ze geeft me alles en steelt alles

Straatverlichting 's nachts

Flikkerend bij gedimd licht

De wind sprak tot mij

In de verte hoorde ik de smaak van stilte...