Новая песня - ВиСтанция

Часы теряли смысл, воздух остывал, тая на пустынных улицах

Дымом, что улетал вдаль, вслед за лайнером Москва-Тенерифе

Я шел пешком по бульвару надежд вечером тихим.

Где-то находили любовь и обретали горе.

Мой город спал то ли, то ли просто был болен.

Это добрая печаль в окнах напротив,

Где занавески из ситца скрывали дюжину слезных историй

Восемнадцатая осень, цвет багрово-красный.

Меня тянули книги, мольберты, краски, песни-джаз,

Серьезные фильмы с плохим концом —

Это то, что называют откровением перед сном

Мои слова повторялись эхом старых кварталов

Почти беззвучно, но больно переполняя бокалы

И грустью капали на пол ярким оттенком любви

В сумбуре пьяных мелодий, стирая старые дни

Опять стихи не о чем.

Не в ноты спетый куплет

Опять не то, что хотелось, да только выбора нет,

Но будто канули годы календарем неизвестности

Только новая песня, новая песня

Давно за полночь.

Все черновики в камине спят,

Ставшие пеплом, они не многое значат

Остывший кофе, сумрак настольной лампы разрушенный

Дым табачный, удушливый и стихи под подушкой

Все это осень!

Она внутри меня!

Она кругом!

Как-то сладкий, пурпурный, как яд,

Дождь свои капли ронял сухим вином на переплет французской классики

И словно огни, над заколдованной улицей гасли

Звезды рубинами уходили на дно океана

В небе бездонном оркестр играл

И соло-партия клавишных и гитары мелодия,

А душу щемит тоской, будто в сумрак уводит

Я не хочу засыпать!

Расставаться не тянет!

И серым стягом над городом кружит музыка старая.

За пластиночным шумом мой голос слышен отчетливо

Это новая песня, впустую, и снова еще одна

De uren verloren hun betekenis, de lucht koelde af, smeltend op de verlaten straten

Rook die in de verte vloog, de voering Moskou-Tenerife volgend

Ik liep op een rustige avond langs de boulevard of hopes.

Ergens vonden ze liefde en verdriet.

Mijn stad sliep of was gewoon ziek.

Dit is soort verdriet in de ramen aan de overkant,

Waar chintz-gordijnen een dozijn betraande verhalen verborgen

Achttiende herfst, karmozijnrode kleur.

Ik werd getrokken door boeken, schildersezels, verf, jazzliedjes,

Serieuze films met een slecht einde

Dit noemen ze een openbaring voor het slapengaan.

Mijn woorden werden herhaald door de echo van de oude wijken

Bijna geruisloze, maar pijnlijk overlopende glazen

En verdriet droop op de vloer met een heldere schaduw van liefde

In een mengelmoes van dronken melodieën, het uitwissen van de oude tijd

Nogmaals, de verzen gaan nergens over.

Niet in noten gezongen vers

Nogmaals, niet wat ik wilde, maar er is geen keus,

Maar alsof de jaren zijn gezonken door de kalender van spanning

Alleen nieuw nummer, nieuw nummer

Lang na middernacht.

Alle tocht slaapt in de open haard,

In as veranderd, betekenen ze niet veel

Gekoelde koffie, tafellamp schemering vernietigd

Tabaksrook, verstikking en gedichten onder het kussen

Het is allemaal herfst!

Ze is in mij!

Ze is in de buurt!

Op de een of andere manier zoet, paars als vergif

De regen liet zijn druppels vallen als droge wijn op de binding van Franse klassiekers

En als lichten gingen ze uit over de betoverde straat

Sterren robijnen gingen naar de bodem van de oceaan

In de bodemloze lucht speelde het orkest

En de keyboardsolo en gitaarmelodie,

En de ziel doet pijn van melancholie, alsof het je meeneemt in de schemering

Ik wil niet in slaap vallen!

Uit elkaar gaan trekt niet!

En de oude muziek cirkelt als een grijze banier over de stad.

Achter de plaatruis is mijn stem duidelijk te horen

Het is een nieuw lied, verspild, en weer een ander