Чернила - ВиСтанция

Еле видно след в блокноте старом,

Давненько это было…

Время промелькнуло мимо,

выцвели чернила.

Замерло, остыло пламя не вернуть, не изменить, но тянет прошлое назад,

Тянет словно нить.

Не вспомнить, но и не забыть

последние слова, минуты.

Адрес, телефоны, подписи храню,

Но почему-то все мои мечты так и остались илшь мечтами,

А ценности и барахло мир поменял местами.

Среди старых фотографий, пыльних стихов,

Среди спальных романов и сотни других снов

Бесценная память жива в потёртом блокноте-твой почерк.

Столько лет ео прятал в надежде, что будет проще.

И твои нежные руки меня держали бережно,

Дрожа от холода ты плакала по-нежному,

Моля меня поклясться тебе остаться преданным,

Пустой перон свидетель, твою любовь не предал я.

Восточный экспресс нёс билет до Берлина

Три дня томящей дороги под стуки поезда, ветром гонимый.

Пасмурным утром, навсегда расходясь врозь,

Я чувствовал сердцем твой твой перламутровый голос.

Часы, как слёзы я не мог уснуть,

держа в ладонях тот блокнот,

Я видел: когда-нибудь, быть может через сотню лет скажу:

«Давненько это было, время промелькнуло мимо, выцвели чернила…»

Лампады плакали, а за окном ночь,

И только ветер вальс играл на трубах водосточных.

Ты пела, глядя мне в глаза, совсем тихо.

Слепая страсть топила пламенем нас двоих.

Уже четвёртый день подряд в окно стучится дождь немой,

И ветер северный рисует, парк бросается листовй,

А тополя унылом парке в ожидании зимы одиноко дышат, по-осеннему печалясь с ней.

Эти угрюмые слова залатала память,

Но чувства лживые… их нельзя остыть, оставить.

Перелистнуть и заново начать, увы они

Коробят душу снова, оставляя ссадины и швы.

Да что вы понимаете?

Сочувствие и боль?

Я никогда не плакал зря,

Это дождь всему виной.

За тот маршрут сполна перед судьбою заплатил,

Но в этой жизни остался безбилетный пассажир.

Замёрзли ноты, но ты молчишь скорбно.

Свет лампад в вечерних отголосках комнат.

Немного холодно и медленно клонит в сон

Мелодия прошлого.

За соседней стеной

Рояль играет вальс, огни и ночи кружат,

А я брожу по бульварам, наступая в лужи.

Под утро возвращаясь, лишь на чёрно-белых клавишах

Пишу мечты и мемуары тающие.

Ты ещё спишь наверно, тысячи миль мимо

Делят нас, а я храню портрет твой,

Зову любимой…

Либо сердце виновато, либо вренмя не забыло, просто мы должны быть вместе …

Чёртовы чернила!

Лампады плакали, а за окном ночь,

И только ветер вальс играл на трубах водосточных.

Ты пела, глядя мне в глаза, совсем тихо.

Слепая страсть топила пламенем нас двоих.

Лампады плакали, а за окном ночь,

И только ветер вальс играл на трубах водосточных.

Ты пела, глядя мне в глаза, совсем тихо.

Слепая страсть топила пламенем нас двоих.

Je kunt het spoor nauwelijks zien in het oude notitieboekje,

Onlangs was het…

De tijd is voorbij gevlogen

vervaagde inkt.

De vlam is gedoofd, de vlam is afgekoeld, het kan niet worden teruggegeven, het kan niet worden veranderd, maar het trekt het verleden terug,

Trekt als een draad.

Onthoud het niet, maar vergeet het niet

laatste woorden, minuten.

Ik bewaar het adres, telefoonnummers, handtekeningen,

Maar om de een of andere reden zijn al mijn dromen gewoon dromen gebleven,

En de wereld is van plaats van waarden en rotzooi veranderd.

Tussen oude foto's, stoffige gedichten,

Tussen slapende romances en honderden andere dromen

Een onschatbare herinnering leeft in een versleten notitieboekje - uw handschrift.

Gedurende zoveel jaren verborg hij het in de hoop dat het gemakkelijker zou zijn.

En je zachte handen hielden me voorzichtig vast,

Rillend van de kou, huilde je teder,

Smeek me om te zweren dat je trouw blijft

Het lege perron is een getuige, ik heb je liefde niet verraden.

De Oriënt Express vervoerde een ticket naar Berlijn

Drie dagen wegkwijnende weg naar het geluid van de trein, aangedreven door de wind.

Op een bewolkte ochtend, voor altijd uiteenvallend,

Ik voelde je parelmoer stem in mijn hart.

Uren, als tranen, kon ik niet slapen,

met dat notitieboekje in de handpalmen,

Ik zag: op een dag, misschien over honderd jaar, zal ik zeggen:

"Het was lang geleden, de tijd flitste voorbij, de inkt vervaagde..."

De lampen huilden, en buiten het raam was het nacht,

En alleen de wind speelde een wals op de regenpijpen.

Je zong, in mijn ogen kijkend, heel stil.

Blinde passie verdronk de vlammen van ons twee.

Voor de vierde dag op rij klopt stille regen op het raam,

En de noordenwind trekt, het park gooit bladeren,

En de populieren in het sombere park, in afwachting van de winter, ademen alleen, rouwend mee als de herfst.

Deze sombere woorden hebben het geheugen hersteld

Maar gevoelens zijn vals... ze kunnen niet worden afgekoeld, links.

Draai je om en begin opnieuw, helaas, ze

Ze vervormen de ziel weer en laten schaafwonden en hechtingen achter.

Ja, wat begrijp je?

Sympathie en pijn?

Ik heb nooit tevergeefs gehuild

Het is de regen die de schuld heeft.

Ik betaalde volledig voor het lot voor die route,

Maar in dit leven was er een verstekeling.

De noten zijn bevroren, maar je zwijgt treurig.

Het licht van lampen in de avond echo's van de kamers.

Een beetje koud en langzaam slaperig

Melodie van vroeger.

Achter de volgende muur

De piano speelt een wals, lichten en nachten cirkelen,

En ik dwaal langs de boulevards en stap in plassen.

Terugkeren in de ochtend, alleen op zwart-witte toetsen

Ik schrijf dromen en smeltende memoires.

Je slaapt waarschijnlijk nog, duizenden kilometers ver weg

Ze verdelen ons, en ik bewaar je portret,

Ik noem mijn geliefde...

Ofwel is het hart schuldig, of de tijd is niet vergeten, we moeten gewoon samen zijn...

Verdomde inkt!

De lampen huilden, en buiten het raam was het nacht,

En alleen de wind speelde een wals op de regenpijpen.

Je zong, in mijn ogen kijkend, heel stil.

Blinde passie verdronk de vlammen van ons twee.

De lampen huilden, en buiten het raam was het nacht,

En alleen de wind speelde een wals op de regenpijpen.

Je zong, in mijn ogen kijkend, heel stil.

Blinde passie verdronk de vlammen van ons twee.