Это похоже на сны - ВиСтанция

Все что ты слышишь,

Быть может только не чайные мысли,

Я не о чем не думал когда писал их, Знаешь это похоже на сны, иногда они Бывают

черно белыми и ты помнишь на утро Все до единого кадра.

А иногда они ярко цветные, но будто Стираются из памяти, когда просыпаешься.

Еще только вчера ЛЬНЯНЫЕ паутины ДНЕЙ,

Ткали мечты меня топили рутиной, Протяни руки счастья на встречу ровно В

полдень забудь, они шептали то что Ты когда-то помнил, пойми мне некуда Идти

если вечер опустился на город, а Я в пути прощай, жди тех кто в памяти.

Других жив тех кто не успел проститься и тех кто не решился,

Я потерял сон, солнце скрылось,

Мои слова не летали бескрылыЕ,

Скоро станет темно совсем,

Это осень оставляет СЛЕДЫ жолто-красной проседью,

Тех не далеких желаний где Первомутровый берег, где мы родились И умерли, а

теперь улетели,

Мы так хотели день и ночь любоваться Рассветом Петь И с ветром плескаться Все

эти остывшего неба.

Припев:

За теми днями осенними ветер в сферах Кружил я по не воле терял тебя в

РубинОВОЙ лжи, я дорожил минутами, но Мы запутали жизнь, но мы запутали Жизнь,

но мы запутали жизнь.

Вернись назад время, знаю я летал в рай, там на краю надежд, те кто мечтать

устали спали, а небо плакала я ощущал ИХ РЯДОМ вспомни ИХ слова нам бы жить и

вся на града, я бередил память, опять в который раз мне показалось странным что

сумерки не гасли, В ОКНАХ на против я видел кто-то бродил во тьме,

силою женственной плавно таял в параде ТЕНЕЙ, это неделями длилось и

продолжалось годами, часы гадали замирать или бежать в дали они едва ли

успевали за вечностью, кругом молчали, говорить было неочем я верил в счастье,

В волшебство веря, строив свой мир новый, на снах и доверий в перерыве

вселенной между часами нетленами, тлели письма, пылающий страсти тех откровений.

Я видел как замерзал воздух хрупкий, хрустальными осколками мне режА руки,

царапая стекла на скоростных поездах, учил стихи наизусть мой ежедневник

листаЯ, я не устал я просто стал осторожЕН, теперь мне не хватало терпенья что

бы поверить тебе этим Богровым закатом на березовых картинах, твоим утопиям

сказочным и идилиЯм, старые фотоальбомы хранили память, хотелось петь вечерами

и разболтать все тайны, миру вокруг и одиноким планетам, объятЫЙ этим сиреневым

летом, там слезы наполнены счастьем почти на половину, а во стольном это всего

лишь цветы иЗ сатина и мне хватило бы пары что б помянуть облака,

но, а пока давай прощаться, пока.

Alles wat je hoort

Misschien alleen geen theegedachten,

Ik dacht nergens aan toen ik ze schreef, weet je, het is net als dromen, soms gebeuren ze

zwart-wit en je herinnert je 's morgens elk frame.

En soms zijn ze felgekleurd, maar ze lijken uit het geheugen te zijn gewist als je wakker wordt.

Gisteren nog LINNEN webben van DAYS,

Dromen weefden me, verdronken me met routine, Strek de handen van geluk uit om precies B . te ontmoeten

vergeet de middag, ze fluisterden wat je je ooit herinnerde, begrijp dat ik nergens heen kan

als de avond over de stad is gevallen, en ik ben onderweg, vaarwel, wacht op degenen die in het geheugen zijn.

Anderen leven nog, zij die geen tijd hadden om afscheid te nemen en zij die niet durfden,

Ik verloor de slaap, de zon verdween,

Mijn woorden vlogen niet vleugelloos,

Binnenkort is het helemaal donker

Deze herfst laat TRACES achter met geel-rode smurrie,

Die niet verre verlangens, waar is de kust van de Eerste Heuvel, waar we werden geboren en stierven, maar...

zijn nu weggevlogen

We wilden de dageraad zo dag en nacht bewonderen. Zing en spetter met de wind Alles

deze koude luchten.

Refrein:

Achter die herfstdagen, de wind in de sferen

Ruby liegt, ik waardeerde minuten, maar we verwarden het leven, maar we verwarden het leven,

maar we verwarden het leven.

Ga terug in de tijd, ik weet dat ik naar het paradijs vloog, daar op de rand van hoop, degenen die dromen

we waren moe om te slapen, en de lucht huilde, ik voelde HEN IN DE BUURT, onthoud HUN woorden, we zouden leven en

alle beloningen, ik wekte mijn geheugen, weer voor de zoveelste keer leek het me vreemd dat

de schemering ging niet uit, IN DE VENSTERS tegenover zag ik iemand dwalen in de duisternis,

met de kracht van vrouwelijk smolt soepel in de parade van SCHADUWEN, dit duurde weken en

ging jarenlang door, de klok vroeg zich af of hij moest bevriezen of wegrennen, ze nauwelijks

de eeuwigheid bijgehouden, waren stil rond, er was niets te zeggen, ik geloofde in geluk,

Geloven in magie, bouwen aan je nieuwe wereld, dromen en vertrouwen in een pauze

het universum tussen de onvergankelijke uren, de letters smeulen, de laaiende passies van die openbaringen.

Ik zag hoe de fragiele lucht bevroor, kristalfragmenten sneden in mijn handen,

ramen krassen op hogesnelheidstreinen, ik heb gedichten uit mijn hoofd geleerd in mijn dagboek

bladerend door ik, ik ben niet moe, ik werd gewoon voorzichtig, nu had ik het geduld niet dat

Ik zou je geloven met deze Bogrov-zonsondergang op berkenschilderijen, je utopieën

fantastisch en idylen, oude fotoalbums hielden de herinnering vast, ik wilde 's avonds zingen

en onthul alle geheimen aan de wereld rondom en aan eenzame planeten, omarmd door deze sering

in de zomer zijn de tranen bijna half gevuld met geluk, maar aan tafel is het alles

alleen bloemen gemaakt van satijn en een paar zouden genoeg zijn voor mij om de wolken te herinneren,

maar laten we voor nu afscheid nemen.