А помнишь? - Виктор Королёв

Там, за туманными лицами снов, там с тобой мы увидимся вновь.

Я волос твоих нежно коснусь и, во сне улыбаясь, проснусь.

Здесь на часах стрелки вертит судьба, здесь мне так не хватает тебя,

Я любви вспоминать не боюсь, мне нужна эта светлая грусть.

Припев:

А помнишь, бесконечным был рассвет и полевых ромашек белый цвет!

А помнишь, нам не надо было слов, по взглядам понимали мы любовь.

А помнишь парусами облака неслись куда-то вдаль издалека!

А помнишь, как мы верили тогда, что счастье будет с нами навсегда!

Там, там за стенами дней и ночей, там, где прошлого замок ничей,

Мы ушли из него, а теперь кто закроет открытую дверь?

Здесь, здесь построены в завтра мосты, от надежды до новой мечты.

Пусть по ним мы не вместе идем, нелегко вспоминать о былом.

Припев:

А помнишь, бесконечным был рассвет и полевых ромашек белый цвет!

А помнишь, нам не надо было слов, по взглядам понимали мы любовь.

А помнишь парусами облака неслись куда-то вдаль издалека!

А помнишь, как мы верили тогда, что счастье будет с нами навсегда!

А помнишь, бесконечным был рассвет и полевых ромашек белый цвет!

А помнишь, нам не надо было слов, по взглядам понимали мы любовь.

А помнишь парусами облака неслись куда-то вдаль издалека!

А помнишь, как мы верили тогда, что счастье будет с нами навсегда!

А помнишь, бесконечным был рассвет и полевых ромашек белый цвет!

А помнишь, нам не надо было слов, по взглядам понимали мы любовь.

А помнишь парусами облака неслись куда-то вдаль издалека!

А помнишь, как мы верили тогда, что счастье будет с нами навсегда, навсегда!

Daar, achter de mistige gezichten van dromen, daar zullen we je weer zien.

Ik zal je haar zachtjes aanraken en, glimlachend in een droom, zal ik wakker worden.

Hier draait het lot de wijzers op de klok, hier mis ik je zo

Ik ben niet bang om liefde te onthouden, ik heb dit heldere verdriet nodig.

Refrein:

Weet je nog, de dageraad was eindeloos en de veldmadeliefjes waren wit!

En onthoud, we hadden geen woorden nodig, we begrepen liefde door ons uiterlijk.

Herinner je je de wolken die met zeilen aanjagen ergens ver weg van ver!

Weet je nog hoe we toen geloofden dat geluk voor altijd bij ons zou zijn!

Daar, daar achter de muren van dagen en nachten, waar niemands kasteel uit het verleden,

We hebben het achtergelaten, en wie zal nu de open deur sluiten?

Hier, hier worden morgen bruggen gebouwd, van hoop naar een nieuwe droom.

Zelfs als we er niet langs lopen, is het niet gemakkelijk om het verleden te herinneren.

Refrein:

Weet je nog, de dageraad was eindeloos en de veldmadeliefjes waren wit!

En onthoud, we hadden geen woorden nodig, we begrepen liefde door ons uiterlijk.

Herinner je je de wolken die met zeilen aanjagen ergens ver weg van ver!

Weet je nog hoe we toen geloofden dat geluk voor altijd bij ons zou zijn!

Weet je nog, de dageraad was eindeloos en de veldmadeliefjes waren wit!

En onthoud, we hadden geen woorden nodig, we begrepen liefde door ons uiterlijk.

Herinner je je de wolken die met zeilen aanjagen ergens ver weg van ver!

Weet je nog hoe we toen geloofden dat geluk voor altijd bij ons zou zijn!

Weet je nog, de dageraad was eindeloos en de veldmadeliefjes waren wit!

En onthoud, we hadden geen woorden nodig, we begrepen liefde door ons uiterlijk.

Herinner je je de wolken die met zeilen aanjagen ergens ver weg van ver!

Weet je nog hoe we toen geloofden dat geluk voor altijd bij ons zou zijn, voor altijd!