La Luna Siempre Es Muy Linda - Victor Jara

Recuerdo el rostro de mi padre

como un hueco en la muralla,

sábanas manchadas de barro,

piso de tierra.

Mi madre día y noche trabajando,

llantos y gritos.

Jugando al ángel y al diablo

jugando al hijo que no va a nacer,

las velas siempre encendidas

hay que refugiarse en algo.

De dónde sale el dinero

para pagar la fe.

No recuerdo que desde el cielo

haya bajado una cosecha gloriosa

ni que mi madre hubiera tenido

un poco de paz,

ni que mi padre hubiera dejado

de beber.

Al pobre tanto lo asustan

para que trague todos sus dolores

para que su miseria la cubra de imágenes.

La luna siempre es muy linda

y el sol muere cada tarde.

Por eso quiero gritar:

No creo en nada

sino en el calor de tu mano

con mi mano,

por eso quiero gritar:

No creo en nada

sino en el amor

de los seres humanos.

Quién puede callar el latido

de un corazón palpitando

o el grito de una mujer

dando un hijo.

Ik herinner me het gezicht van mijn vader

als een gat in de muur,

met modder bevlekte lakens,

begane grond.

Mijn moeder werkt dag en nacht,

huilen en schreeuwen.

Engel en duivel spelen

de zoon spelen die niet geboren zal worden,

kaarsen branden altijd

je moet ergens toevlucht nemen.

waar komt het geld vandaan?

geloof te betalen.

Ik herinner me dat niet vanuit de lucht

een glorieuze oogst is gevallen

noch dat mijn moeder had

een beetje rust,

noch dat mijn vader was weggegaan

voor drank.

Het arme ding is zo bang

om al je pijn te slikken

zodat haar ellende haar met beelden bedekt.

De maan is altijd erg mooi

en de zon sterft elke middag.

Daarom wil ik schreeuwen:

ik geloof nergens in

maar in de warmte van je hand

met mijn hand,

Daarom wil ik schreeuwen:

ik geloof nergens in

maar verliefd

van mensen.

Wie kan de beat tot zwijgen brengen?

van een kloppend hart

of de kreet van een vrouw

zoon geven.