Мы вернёмся домой - Утро в тебе

Мы вернемся домой

Сквозь холод и вьюгу,

Навстречу друг другу,

По разбитой земле

Собираются люди.

И кто их рассудит?

Между светом и тьмой

Миром или войной

Разлетаются души

Как огни над костром,

Чьим-то тихим теплом

Чье-то сердце согрето.

И вечность рассветом

Нарушит покой

Но остались слова

И пронзает сердца

Голос, чище, чем медь

И прочнее, чем сталь –

Нет дороги прямой

Через холод и зной

Мы вернемся, вернемся домой.

Мы вернемся домой

Навстречу рассвету

Рассеянным светом

Горят маяки,

Осталось немного.

И в долгой дороге

Идти за мечтой,

Оставаясь собой

Было непросто.

Все страхи и страсти

В погоне за счастьем

Разбились о скалы

И нас слишком мало

Дошло до конца

Мы вернемся домой

Не такими, как были,

Мы уже все забыли,

Все, что билось внутри –

Догорело, остыло,

Закончились силы.

Где был град на холме,

Только груда камней,

И бурьян на могилах.

Мы хотели жить вечно,

Но опущены плечи,

И согнуты спины,

Заводы в руинах,

Опустела земля

We zullen naar huis terugkeren

Door de kou en de sneeuwstorm

Naar elkaar toe,

Over gebroken grond

Mensen verzamelen zich.

En wie zal ze beoordelen?

Tussen licht en duisternis

vrede of oorlog

Zielen vliegen uit elkaar

Als vuren boven een vuur

Iemands stille warmte

Iemands hart is warm.

En de eeuwigheid dageraad

Zal de vrede breken

Maar de woorden blijven

En doorboort het hart

Stem, zuiverder dan koper

En sterker dan staal

Geen rechte weg

Door kou en warmte

We komen terug, we zijn weer thuis.

We zullen naar huis terugkeren

Op weg naar de dageraad

Diffuus licht

Vuurtorens branden

Een beetje links.

En op de lange weg

Volg de droom

Jezelf zijn

Het was niet gemakkelijk.

Alle angsten en passies

Het streven naar geluk

Op de rotsen gecrasht

En we zijn met te weinig

Is tot een einde gekomen

We zullen naar huis terugkeren

Niet hetzelfde als ze waren

We zijn alles al vergeten

Al die beat van binnen -

Opgebrand, koud

Einde krachten.

Waar was de hagel op de heuvel?

Gewoon een stapel stenen

En onkruid op de graven.

We wilden voor altijd leven

Maar schouders naar beneden

En je rug is gebogen

Fabrieken in puin

verlaten land