Mister Nobody - Udo Lindenberg, Das Panik-Orchester

Morgens, so gegen dreizehn Uhr zehn

werde ich geweckt

und es wird mir 'ne Packung Speiseeis

in den Frühstücksmund gesteckt

ich freu mich, und gähn noch mal durch

und dann kicher ich vor mich hin

denn in der Zeitung steht schon wieder drin

was ich für ein böser Bube bin

es ist ein Leben wie auf einem Silbertablett

von Kameras umgeben, auf dem Präsentierparkett

und ich denk mir: Heut bleib ich lieber im Bett

Wenn er dann rausgeht, stolpert er über die Fans

die im Hausflur auf ihn warten

er setzt sich dazu, bemalt Arme und Beine

und verteilt seine Hochglanzkarten

und in den Kneipen haut man ihm auf die Schulter

so daß sie ihm fast bricht

doch er weiß, wie das gemeint ist

und deshalb weint er nicht

Manchmal träumt er, er wär wie früher

ein Mister Nobody

und er streunt durch die Gegend

und hängt rum in dunklen Cafes

und wilden Separees

keiner fragt, wer er ist, selbst wenn er dreist

der Serviererin in das Strumpfband beißt

er wär ein Nobody, ein Mister Nobody

Er fragt sich schon bei mancher Frau

die ihm so unterkam

war es sein Name, der Ruhm, die Kohle

oder war es sein privater Charme?

Und manche große Liebe ergab sich leider nicht

denn hinter all den Postern

sahen sie nie sein echtes Gesicht

Manchmal träumt er, er wär wie früher

ein Mister Nobody

und er streunt durch die Gegend

und hängt rum und schläft im Stadtpark

keiner fragt, wer er ist, selbst wenn er kühn

sein Lasso nach dem Mond schmeißt

um den runterzuziehn

er wär ein Nobody, ein Mister Nobody

Er hätte sicher nicht ganz so viele Freunde

doch falsche Freunde gibt es sowieso zuviel

vielleicht nur einen, der total zu ihm hält

mit dem er die Welt auf den Kopf stellt

er wär ein Nobody, ein Mister Nobody

In de ochtend rond drie tien uur

ik zal wakker worden

en ik haal een pak ijs

in de ontbijtmond stoppen

Ik ben blij en geeuw weer door

en dan giechel ik in mezelf

omdat de krant het weer zegt

wat ben ik een stoute jongen

het is leven op een presenteerblaadje

omringd door camera's, op de presentatievloer

en ik denk bij mezelf: vandaag blijf ik liever in bed

Als hij dan naar buiten gaat, struikelt hij over de fans

wacht op hem in de gang

hij gaat zitten, schildert armen en benen

en verdeelt zijn glanzende kaarten

en in de tralies slaan ze hem op de schouder

zodat het hem bijna breekt

maar hij weet wat dat betekent

en daarom huilt hij niet

Soms droomt hij dat hij is zoals voorheen

een meneer niemand

en hij dwaalt door het gebied

en hangt rond in donkere cafés

en wilde kraampjes

niemand vraagt ​​wie hij is, ook al is hij stoutmoedig

bijt de kousenband van de serveerster

hij zou een niemand zijn, een meneer niemand

Hij vraagt ​​zich al af wat vrouwen zijn

dat kwam bij hem over

het was zijn naam, de roem, het geld

of was het zijn persoonlijke charme?

En enkele grote liefdes zijn helaas niet tot stand gekomen

want achter alle posters

ze hebben zijn echte gezicht nooit gezien

Soms droomt hij dat hij is zoals voorheen

een meneer niemand

en hij dwaalt door het gebied

en hangt en slaapt in het stadspark

niemand vraagt ​​wie hij is, ook al is hij stoutmoedig

gooit zijn lasso naar de maan

om het naar beneden te trekken

hij zou een niemand zijn, een meneer niemand

Zoveel vrienden zou hij zeker niet hebben

maar er zijn toch te veel valse vrienden

misschien gewoon iemand die helemaal bij hem blijft

waarmee hij de wereld op zijn kop zet

hij zou een niemand zijn, een meneer niemand