125 azul [Ao vivo] - Trovante, David Fonseca

Foi sem mais nem menos

Que um dia selei a 125 azul

Foi sem mais nem menos

Que me deu para abalar sem destino nenhum

Foi sem graça nem pensando na desgraça

Que eu entrei pelo calor

Sem pendura que a vida já me foi dura

P’ra insistir na companhia

O tempo não me diz nada

Nem o homem da portagem na entrada da auto-estrada

A ponte ficou deserta nem sei mesmo se Lisboa

Não partiu para parte incerta

Viva o espaço que me fica pela frente e não me deixa recuar

Sem paredes, sem ter portas nem janelas

Nem muros para derrubar

Talvez um dia me encontre

Assim talvez me encontre

Curiosamente dou por mim pensando onde isto me vai levar

De uma forma ou outra há-de haver uma hora para a vontade de parar

Só que à frente o bailado do calor vai-me arrastando para o vazio

E com o ar na cara, vou sentindo desafios que nunca ninguém sentiu

Talvez um dia me encontre

Assim talvez me encontre

Entre as dúvidas do que sou e onde quero chegar

Um ponto preto quebra-me a solidão do olhar

Será que existe em mim um passaporte para sonhar

E a fúria de viver é mesmo fúria de acabar

Foi sem mais nem menos

Que um dia selou a 125 azul

Foi sem mais nem menos

Que partiu sem destino nenhum

Foi com esperança sem ligar muita importância àquilo que a vida quer

Foi com força acabar por se encontrar naquilo que ninguém quer

Mas Deus leva os que ama

Só Deus tem os que mais ama

Het was niet meer of minder

Die ene dag verzegelde ik de 125 blauw

Het was niet meer of minder

Wat gaf me te schudden zonder enige bestemming?

Het was saai om niet eens aan de schande te denken

Dat ik binnenkwam vanwege de hitte

Zonder ophangen was het leven al zwaar voor mij

Aandringen op het bedrijf

De tijd zegt me niets

Noch de tolwachter bij de oprit van de snelweg

De brug was verlaten, ik weet niet eens of Lissabon

Niet vertrokken voor een onzeker deel

Leef de ruimte die voor me staat en me niet in de steek laat

Geen muren, geen deuren of ramen

Geen muren om af te breken

Misschien ontmoet je me op een dag

Dus misschien vind je mij

Vreemd genoeg vraag ik me af waar dit me zal brengen

Op de een of andere manier komt er een tijd dat de wil stopt

Maar vooruit, het ballet van hitte sleept me de leegte in

En met de lucht in mijn gezicht voel ik uitdagingen die niemand ooit heeft gevoeld

Misschien ontmoet je me op een dag

Dus misschien vind je mij

Tussen de twijfels over wat ik ben en waar ik heen wil

Een zwarte stip doorbreekt de eenzaamheid van de look

Is er in mij een paspoort om van te dromen?

En de woede van het leven is echt de woede van het einde

Het was niet meer of minder

Die ene dag verzegelde de 125 blauw

Het was niet meer of minder

Dat bleef zonder bestemming

Het was met hoop zonder veel belang te hechten aan wat het leven wil

Het was moeilijk om zichzelf te vinden in wat niemand wil

Maar God neemt degenen van wie hij houdt

Alleen God heeft degenen van wie hij het meest houdt