Korydwen et le rouge de Kenholl - Tri Yann

Korydwen, Korydwen, pourquoi t’en être allée au premier jour de mai de ta

quinzième année,

Fillette païenne, couronnée d'épis de blé.

à la fraîche fontaine,

dans le bois aux sorbiers?

De s’en venir de Vannes trois hommes, trois cavaliers, au Pardon de Sainte Anne

s’en allant chevaucher,

De Sainte Anne près de Nantes, sur un rocher dressé.

Et Korydwen d’entendre les

cloches sonner.

Le premier des cavaliers, de pierreries couronné.

cheval blanc comme est blanc

le marbre de Carrare en été.

A Sainte Anne, belle païenne je t’y mènerai.

Viens donc, viens donc en selle,

mais il n’eut achevé

Que sa peau tombe en lanières sur son corps tout desséché et qu’en gargouille

de pierre soudain se trouve changé

Et ses bras en poussière comme tombent ses deux pieds, et de ses cendres

cendres grises, la fontaine est brouillée.

Plongeant l'épée dans l’Eve, le second des cavaliers rendit claire la source et

plus fraîche d’emblée.

D’une tortue la tête ornait son casque d’acier, ses écailles recouvraient sa

cuirasse cirée.

— Qui es-tu, dit Korydwen?

— Bathalan le guerrier!

Je suis le fils de la vague et de l’océan suis né.

Mais l’océan ne fait naître que sirène ou bien que sorcier.

Au Pardon de Sainte

Anne jamais ne te suivrai!

De la fraîche fontaine au troisième des cavaliers, Korydwen dans sa bouche de

l'ève claire a versé.

— Tu es jeune et tes yeux sont de jade émaillé, de quel pays viens-tu sur ta

pourpre haquenée?

— D'où je viens sept moulins tournent dans les vents salés qui font ma barbe

rose comme rose du rosier.

On me nomme le Rouge à Kenholl où je suis né.

Au Pardon de Sainte Anne,

je m’en viens pour te mener!

Et de bondir tous les deux dessus la pourpre haquenée.

Sonnaient sonnaient

sonnaient les cloches par devers Nantes au clocher.

De chevaucher trois jours et deux nuits sans s’arrêter, sans boire et sans

manger, de collines en vallées.

Mais Korydwen s'étonne à la troisième soirée.

-Je n’entends plus qu'à peine les

cloches sonner.

— Ce n’est rien, dit Le Rouge, le vent a dû tourner.

Viens.

païenne,

sur ma couche de paille de blé…

Et ils repartent au matin dessus la folle haquenée et ils traversent des forêts

de bois de cerfs dressés,

Et plus vertes que sont les algues et que d’Irlande les prés, sans boire et

sans manger, trois jours deux nuits sans s’arrêter.

Mais!

Korydwen s'étonne à la sixième soirée.-Je n’entends plus les cloches du

Pardon sonner!

-Tu te trompes Korydwen, tu te trompes ma bien-aimée;

c’est le vent qui est

tombé.

Il est tard, allons nous coucher.

Korydwen s'éveille à la septième rosée, elle est seule sur la couche de paille

de blé,

A la place du Rouge elle découvre à son côté des serpents et un miroir brisé.

Et Korydwen d’y plonger son regard pour le croiser, mais le visage qui lui fait

face de la faire sursauter,

C’est celui d’une vieille femme d’au moins cent et dix années dont les serpents

dévorent les pauvres seins déchirés.

Et Korydwen de voir son maigre sang couler, et la terre de boire et sa mort

arriver.

Et de son ventre froid soudain s’envole un épervier qui plonge dans la Loire,

en saumon enchanté.

Korydwen, Korydwen, waarom ging je weg op de eerste dag van mei van je...

vijftiende jaar,

Heidens meisje, gekroond met korenaren.

bij de koele fontein,

in het essenhout?

Om van Vannes drie mannen, drie ruiters, naar de Pardon de Sainte Anne te komen

gaan rijden,

Van Sainte Anne bij Nantes, op een rechtopstaande rots.

En Korydwen om de . te horen

klokken luiden.

De eerste van de ruiters, met juwelen gekroond.

wit paard zoals wit is

Carrara-marmer in de zomer.

Naar Sainte Anne, mooie heiden, ik zal je daarheen brengen.

Kom op, kom op in het zadel,

maar hij was nog niet klaar

Laat haar huid in reepjes over haar verschrompelde lichaam vallen en gorgelen

steen merkt plotseling dat hij veranderd is

En zijn armen tot stof terwijl zijn twee voeten vallen, en van zijn as

grijze as, de fontein is wazig.

Door het zwaard in Eva te steken, maakte de tweede van de ruiters de bron duidelijk en...

direct frisser.

De kop van een schildpad sierde zijn stalen helm, zijn schubben bedekten de zijne

gewaxt kuras.

'Wie ben jij,' zei Korydwen?

"Bathalan de Krijger!"

Ik ben de zoon van de golf en de oceaan was geboren.

Maar de oceaan brengt alleen een zeemeermin of een tovenaar voort.

Vergeving van Saint

Anne zal je nooit volgen!

Van de koele fontein tot de derde van de ruiters, Korydwen in haar mond van

heldere vooravond schonk.

"Je bent jong en je ogen zijn van geglazuurde jade, uit welk land kom je op je...

afgezaagd paars?

"Waar ik vandaan kom draaien zeven molens in de zoute winden die mijn baard maken

roze als de roos van de rozenstruik.

Ze noemen me de Rode in Kenholl waar ik geboren ben.

Vergeving van Sint Anna,

Ik kom om je te leiden!

En beiden storten zich op het afgezaagde paars.

waren aan het rinkelen waren aan het rinkelen

de klokken luidden van Nantes tot aan de toren.

Drie dagen en twee nachten rijden zonder te stoppen, zonder te drinken en zonder

eten, van heuvels tot valleien.

Maar Korydwen wordt verrast op de derde nacht.

-Ik kan de amper horen

klokken luiden.

'Het is niets,' zei Le Rouge, 'het tij moet zijn gekeerd.'

Gewoon.

heidens,

op mijn laag tarwestro...

En ze vertrokken weer in de ochtend over de gekke hackney en ze doorkruisen bossen

van rechtopstaand hertengewei,

En groener dan het zeewier en de weiden van Ierland, drinkloos en

zonder eten, drie dagen en twee nachten zonder te stoppen.

Maar!

Vraagt ​​Korydwen zich af op de zesde avond. Ik hoor de klokken van de . niet meer

Sorry bellen!

-Je hebt het mis Korydwen, je hebt het mis mijn geliefden;

het is de wind die is

graf.

Het is laat, laten we naar bed gaan.

Korydwen wordt wakker bij de zevende dauw, ze is alleen op het strobed

tarwe,

In plaats van de Rode vindt ze slangen en een gebroken spiegel naast haar.

En Korydwen om erin te staren om hem te ontmoeten, maar het gezicht dat hem maakt

gezicht om haar te laten schrikken,

Het is dat van een oude vrouw van minstens honderdtien jaar oud wiens slangen...

verslind de arme gescheurde borsten.

En Korydwen om zijn magere bloedstroom te zien, en de aarde om te drinken en zijn dood

aankomen.

En uit zijn koude buik vliegt ineens een sperwer die de Loire in duikt,

in betoverde zalm.