Aloïda - Tri Yann

C'était à Vannes, l’an passé au mois de mai,

Aloïda de l’I.U.T.

revenait,

Petite maure, cheveux de jais sur le dos,

Jean et sweat-shirt, sur le pont de Kerino.

S’en viennent à moto ses trois frères

Et leurs yeux sont comme couteaux,

Ils l’encerclent, elle a peur aussitôt.

-Hier on t’as vu main dans main d’un étudiant,

C’est déshonneur pour une Maure de vingt ans,

Grand déshonneur pour tes frères et tes parents.

-C'est, leur dit elle, liberté d’aimer pourtant.

Des trois frères l’aîné aussitôt,

Lui attache les mains dans le dos

Et la jette derrière sa moto.

-Frères!

mes frères!

vous me brisez les os.

-Maudite s ur!

nous en finiront bientôt.

-Frères!

mes frères!

vous déchirez ma peau.

-Maudite s ur!

tu gagnes ce que tu vaux.

Dans un entrepôt, il la traînent

Et la saignent de leurs couteaux,

Et l’enterrent au fond du dépôt.

Tombe sur Vannes grêle de caillots de sang.

Aloïda, ton ami vient en courant,

Chercher refuge par hasard dans l’entrepôt,

Voit dans l’entrée tes chaussures et ton manteau.

-Gendarmes qui dormez, accourez!

Morte mon amie est enterrée,

Et de la terre dépasse ses pieds.

Sitôt s’en viennent capitaine et brigadiers

Dans l’entrepôt, pour la Maure déterrer

Mais là d’entendre sous la terre ses sanglots:

Aloïda sortie s'éveille sitôt.

Entre ses seins, reposant,

Elle avait son petit enfant,

Lui souriant souriant à la vie.

Le jour suivant, sur la route de Lorient,

On retrouva les trois frères tout trois gisants,

Le plus âgé au fond d’un étang noyé

Et le plus jeune sous sa moto écrasé,

Le troisième brûlé, foudroyé,

Et ses cendres égarées par le vent,

Tous trois gisants, tout près de Landévant.

C'était à Vannes, le jour de la saint Brendan,

Aloïda, jeune Maure de vingt ans;

Le lendemain, sur la route de Lorient

On retrouva ses frères tous trois gisants.

Het was in Vannes, vorig jaar in mei,

Aloida van de I.U.T.

kwam terug,

Little Moor, gitzwart haar op haar rug,

Jeans en een sweatshirt, op de Kerino-brug.

Zijn drie broers komen op een motor

En hun ogen zijn als messen,

Ze omringen haar, ze is meteen bang.

-Gisteren zagen we je hand in hand met een student,

Het is een schande voor een twintigjarige Moor,

Grote schande voor je broers en ouders.

- Het is, zei ze, de vrijheid om toch lief te hebben.

Van de drie broers meteen de oudste,

Zijn handen op zijn rug gebonden

En gooit haar achter zijn motor.

-Broers!

mijn broers!

je breekt mijn botten.

- Verdomme zus!

we zijn snel klaar.

-Broers!

mijn broers!

je scheurt mijn huid.

- Verdomme zus!

je verdient wat je waard bent.

In een magazijn slepen ze haar

En bloeden haar met hun messen,

En begraaf het op de bodem van het depot.

Valt op Vannes hagel van bloedstolsels.

Aloida, je vriend komt aanrennen,

Zoek bij toeval toevlucht in het magazijn,

Zie je schoenen en je jas in de gang.

- Gendarmes die slapen, kom rennen!

Dood is mijn vriend begraven,

En de aarde overtreft zijn voeten.

Binnenkort komen kapitein en brigadiers

In het pakhuis, voor de Moor om op te graven

Maar om haar ondergronds te horen snikken:

Aloida exit wordt binnenkort wakker.

Tussen haar borsten, rustend,

Ze had haar kleine kind,

Glimlachend naar hem glimlachend naar het leven.

De volgende dag, op weg naar Lorient,

We vonden de drie broers alle drie liegen,

De oudste op de bodem van een verdronken vijver

En de jongste onder zijn verpletterde motor,

De derde verbrand, neergeslagen,

En zijn as weggevaagd door de wind,

Alle drie ligfietsen, heel dicht bij Landévant.

Het was in Vannes, op Sint-Brendansdag,

Aloida, een twintigjarige Moor;

De volgende dag, op weg naar Lorient

Alle drie zijn broers werden daar gevonden.