El Chocolo - Tita Merello

De chiquilín te miraba de afuera

Como a esas cosas que nunca se alcanzan…

La ñata contra el vidrio

En un azul de frío

Que sólo fue después viviendo

Igual al mío…

Como una escuela de todas las cosas

Ya de muchacho me diste entre asombros

El cigarrillo

La fe en mis sueños

Y una esperanza de amor…

Cómo olvidarte en esta queja

Cafetín de Buenos Aires

Si sos lo único en la vida

Que se pareció a mi vieja

En tu mezcla milagrosa

De sabihondos y suicidas

Yo aprendí filosofía, dados, timba…

Y la poesía cruel

De no pensar más en mí…

Me diste en oro un puñado de amigos

Que son los mismos que alientan mis horas

José, el de la quimera…

Marcial, que aún cree y espera…

Y el flaco Abel que se nos fue

Pero aún me guía…

Sobre tus mesas que nunca preguntan

Lloré una tarde el primer desengaño

Nací a las penas

Bebí mis años

Y me entregué sin luchar…

Als kind keek ik naar je van buitenaf

Zoals die dingen die nooit worden bereikt...

crème tegen glas

In een blauw van kou

Dat was pas na het leven

Hetzelfde als de mijne…

Als een school van alle dingen

Reeds als jongen gaf je me met verbazing

de sigaret

geloof in mijn dromen

En hoop op liefde...

Hoe u te vergeten in deze klacht

Buenos Aires Café

Als jij het enige bent in het leven

die leek op mijn oude

In jouw wondermix

Van betweters en zelfmoorden

Ik leerde filosofie, dobbelstenen, timba...

En wrede poëzie

Om niet meer aan mij te denken...

Je gaf me in goud een handvol vrienden

Dat zijn dezelfde die mijn uren aanmoedigen

José, die met de hersenschim...

Marcial, die nog steeds gelooft en hoopt...

En magere Abel die ons verliet

Maar het leidt me nog steeds...

Op uw tafels die nooit vragen

Ik huilde op een middag de eerste teleurstelling

Ik ben met verdriet geboren

Ik dronk mijn jaren

En ik gaf mezelf zonder slag of stoot over...